Μια από τις διατάξεις του νέου εργασιακού νομοσχεδίου που προκαλεί έντονες συζητήσεις αφορά την μεγαλύτερη ευελιξία στην κατάτμηση της ετήσιας άδειας αναψυχής των μισθωτών.
Μέχρι σήμερα, η ελληνική νομοθεσία όριζε ότι η άδεια έπρεπε να χορηγείται αδιαίρετη, με δυνατότητα κατάτμησης μόνο αν τουλάχιστον δύο εβδομάδες λαμβάνονταν συνεχόμενα. Με το νέο νομοσχέδιο, όπως αναλύει ο δικηγόρος-εργατολόγος Γιάννης Καρούζος, ο εργαζόμενος θα μπορεί να ζητά τον επιμερισμό της άδειας του σε πολλαπλά χρονικά διαστήματα, με ελάχιστο συνεχόμενο διάστημα τις πέντε εργάσιμες ημέρες. Έτσι, για παράδειγμα, μπορεί να λάβει την ετήσια άδεια του σε τέσσερις διαφορετικές περιόδους, σε συνεννόηση πάντα με τον εργοδότη.
Η νέα ρύθμιση ανοίγει τη συζήτηση για το ποιον εξυπηρετεί – τον εργαζόμενο ή τον εργοδότη – και ταυτόχρονα επαναφέρει το θέμα της θέσης της Ελλάδας σε σχέση με την υπόλοιπη Ευρώπη όσον αφορά την ετήσια άδεια αναψυχής.
Σύμφωνα με την European Working Time Directive (2003), κάθε εργαζόμενος στην ΕΕ δικαιούται τουλάχιστον 4 εβδομάδες άδειας τον χρόνο, ενώ οι χώρες διαμορφώνουν το δικό τους πλαίσιο. Στην Ελλάδα, οι εργαζόμενοι έχουν σήμερα 20 ημέρες κανονικής άδειας συν περίπου 6 επίσημες αργίες, δηλαδή συνολικά 26 ημέρες εκτός εργασίας.
Αυτό το σύνολο κατατάσσει τη χώρα στους ουραγούς της Ευρώπης, καθώς σε χώρες όπως το Ηνωμένο Βασίλειο και η Τουρκία οι εργαζόμενοι λαμβάνουν 28 ημέρες συνολικά, ενώ σε Γερμανία, Ιρλανδία, Ολλανδία, Ελβετία και άλλες χώρες οι ημέρες ξεπερνούν τις 29 και στις σκανδιναβικές χώρες ή τη Γαλλία φτάνουν ακόμα και τις 36 ημέρες.
Στην Ελλάδα, η άδεια αυξάνεται σταδιακά με την προϋπηρεσία: για παράδειγμα, μετά το δεύτερο έτος εργασίας, ο εργαζόμενος δικαιούται 21 ημέρες σε πενθήμερη εβδομάδα ή 25 σε εξαήμερη, με μέγιστο όριο 26 ή 31 ημέρες αντίστοιχα μετά από 25 χρόνια υπηρεσίας.
Σε σύγκριση, χώρες όπως το Λουξεμβούργο ή η Ιταλία προσφέρουν μεγαλύτερα ελάχιστα όρια και πρόσθετες δυνατότητες επιμήκυνσης της άδειας ή μείωσης ωρών εργασίας για προσωπικές ανάγκες.
