Το Proson.gr παρουσιάζει τη νέα «ιστορία εργασιακής τρέλας» που περιλαμβάνεται στη νέα εβδομαδιαία στήλη της ιστοσελίδας και στην οποία οι συντάκτες αλλά και οι αναγνώστες μοιράζονται αυτό που περιγράφει ο τίτλος: Ιστορίες εργασιακής τρέλας!
Τα ονόματα των πρωταγωνιστών αλλά και των επιχειρήσεων / εταιρειών (όπου αναφέρονται) έχουν παραλλαχθεί για προφανείς λόγους, αλλά οι ιστορίες είναι... πέρα για πέρα αληθινές!
«Ξέρεις, όλοι κουραζόμαστε λίγο όταν αγαπάμε αυτό που κάνουμε»
Ξυπνάω κάθε πρωί στις έξι. Όχι γιατί θέλω — το σώμα μου έχει πια μάθει να φοβάται την καθυστέρηση. Αν δεν είμαι στο γραφείο πριν από τον προϊστάμενο, θα με κοιτάξει με εκείνο το χαμόγελο που δεν είναι χαμόγελο, σαν να μου λέει «άλλη μία που δεν το παίρνει στα σοβαρά».
Δουλεύω σε μια εταιρεία που «αγαπάει τους ανθρώπους της». Έτσι γράφει το φυλλάδιο. Μόνο που κανείς δεν αγαπάει τους ανθρώπους που δεν έχουν πια φωνή. Ούτε όσους δουλεύουν μέχρι να σβήσουν τα φώτα και τους λένε «ήρωες της ομάδας». Ήρωες χωρίς πληρωμένες υπερωρίες, χωρίς ύπνο, χωρίς Σαββατοκύριακο.
Την περασμένη εβδομάδα έμεινα στο γραφείο μέχρι τις δύο. Το email του διευθυντή έγραφε «ανυπολόγιστη συνεισφορά». Το σώμα μου, αντίθετα, έγραφε πόνο στα μάτια και ένα μούδιασμα στα χέρια. Όταν το είπα στην υπεύθυνη προσωπικού, μου απάντησε:
«Ξέρεις, όλοι κουραζόμαστε λίγο όταν αγαπάμε αυτό που κάνουμε.»
Μόνο που εγώ δεν το αγαπάω πια. Κάθε φορά που κοιτάζω το ρολόι, νιώθω πως ο χρόνος με διαπερνά χωρίς να με αγγίζει. Δεν έχω ζωή έξω από εκεί. Μόνο υπολογιστικά φύλλα, τηλέφωνα και μια φράση που επαναλαμβάνεται: «Λίγη προσπάθεια ακόμα».
Σήμερα, όμως, κάτι άλλαξε. Έγραψα την παραίτησή μου σ’ ένα χαρτί — όχι ακόμα για να τη δώσω, αλλά για να θυμηθώ ότι μπορώ να φύγω. Την δίπλωσα και την έβαλα στην τσάντα μου, δίπλα στο κινητό. Είναι το εισιτήριό μου πίσω στην πραγματικότητα.
Δεν ξέρω πότε θα το τολμήσω. Ξέρω μόνο ότι δεν αντέχω άλλο να μετράω τη ζωή μου σε «παραδοτέα».
Τη σημερινή ιστορία εργασιακής τρέλας έστειλε στο Proson.gr η αναγνώστρια Μ.Π.
Τις νέες ιστορίες μπορείτε να τις βρίσκετε κάθε Δευτέρα στην αντίστοιχη στήλη: Ιστορίες εργασιακής τρέλας
