Με αφρομή την Παγκόσμια Ημέρα Εκπαιδευτικών που είναι σήμερα, Κυριακή 5 Οκτωβρίου, η Ομοσπονδία Ιδιωτικών Εκπαιδευτικών Λειτουργών Ελλάδος (ΟΙΕΛΕ) εξέδωσε μια καταγγελιτική ανακοίνωση τονίζοντας τον «αργό θάνατο του εκπαιδευτικού λειτουργήματος».
Όπως αναφέρει «η νεοφιλελεύθερη ηγεμονία δεν θέλει τον δάσκαλο οργανικό και ενεργό κομμάτι της παιδαγωγικής διαδικασίας», επισημαίνοντας την οικονομική, κοινωνική και εργασιακή απαξίωση που βιώνουν καθημερινά οι εκπαιδευτικοί σε δημόσιο και ιδωτικό τομέα.
Αντί ευχών λοιπόν, για την παγκόσμια ημέρα των εκπαιδευτικών, κλείνουν με μια πρόταση όλο νόημα:
«Περισσότερος σεβασμός στον εκπαιδευτικό. Σε όλα τα επίπεδα. Το αξίζουμε, το αξίζει η κοινωνία και τα παιδιά μας.»
Ολόκληρη η ανακοίνωση
«Σήμερα, παγκόσμια ημέρα των εκπαιδευτικών, θα μπορούσαμε να φτιάξουμε μια τυπική ανακοίνωση με ευχολόγια και εορταστική διάθεση. Προτιμούμε να πούμε την αλήθεια. Η παγκόσμια ημέρα αυτή συμβαδίζει, στην Ελλάδα και σε πολλές άλλες χώρες με τον αργό θάνατο του εκπαιδευτικού λειτουργήματος. Ενός επαγγελματικού προορισμού που γίνεται ολοένα και περισσότερο αποκρουστικός για τους νέους.
Και για ποιο λόγο να μην είναι έτσι; Η νεοφιλελεύθερη ηγεμονία δεν θέλει τον δάσκαλο οργανικό και ενεργό κομμάτι της παιδαγωγικής διαδικασίας. Θέλει έναν κακοπληρωμένο υπάλληλο, έρμαιο της πολιτείας, του επιχειρηματία, των γονέων, της διοικητικής γραφειοκρατίας, που θα παραδίδει απλώς μετρήσιμα αποτελέσματα, που θα είναι τυπικός μεταλαμπαδευτής της κρατικής ιδεολογίας, του δόγματος της ασύδοτης αγοράς, του εθνοκεντρισμού και του άκρατου ατομισμού. Που δεν θα έχει αξιοπρέπεια και αυτονομία, αλλά θα είναι ένα απλό αναλώσιμο εργαλείο.
Τα αποτελέσματα τα βλέπουμε κάθε μέρα. Ειδικά για την κατάρρευση του εκπαιδευτικού επαγγέλματος στην Ελλάδα είχαμε αναφερθεί πρόσφατα, κάνοντας λόγο για:
- Οικονομική απαξίωση: Τα 800 ευρώ για τον νεοδιόριστο δημόσιο ή ιδιωτικό εκπαιδευτικό είναι ένα αστείο ποσό. Ιδίως αν είναι κάποιος αναπληρωτής και κληθεί να υπηρετήσει μακριά από τον τόπο καταγωγής του καταβάλλοντας (ιδίως σε τουριστικές περιοχές) θηριώδη ποσά για ενοίκιο, ή ιδιωτικός εκπαιδευτικός που συχνά καλείται να κάνει πολύ περισσότερα πράγματα από όσα προβλέπει το καθηκοντολόγιό του (χωρίς φυσικά πρόσθετη αμοιβή στην πλειονότητα των περιπτώσεων). Πολλά νέα παιδιά προτιμούν ακόμη και μια ευκαιριακή εργασία με ανάλογες ή και μεγαλύτερες αποδοχές και με λιγότερο εργασιακό άγχος και πίεση.
- Κοινωνική απαξίωση: Τα τελευταία χρόνια ο κλάδος των εκπαιδευτικών έχει μπει στο στόχαστρο. Στο δημόσιο διάλογο ανακυκλώνονται προσβλητικά στερεότυπα. Επίσης, το φαινόμενο του bullying, κυρίως από γονείς (αλλά και από διοικήσεις ιδιωτικών σχολείων) έχει γιγαντωθεί.
- Εργασιακή απαξίωση: Σχεδόν όλες οι νομοθετικές πρωτοβουλίες των τελευταίων ετών περιέχουν δυσμενείς μεταβολές των εργασιακών σχέσεων των εκπαιδευτικών. Για την ιδιωτική εκπαίδευση θα μιλήσουμε αναλυτικότερα πιο κάτω, αλλά ακόμη και στη δημόσια το τελευταίο σοβαρό κίνητρο που είναι η σταθερότητα των εργασιακών σχέσεων τίθεται πλέον σε αμφισβήτηση από την κυβερνητική πλευρά.
Ιδιαίτερη μνεία είχαμε κάνει για τα της ιδιωτικής εκπαίδευσης. Για τη μαζική φυγή χιλιάδων εκπαιδευτικών από τα ιδιωτικά σχολεία. Για τις κάκιστες αμοιβές. Για την άγρια εργασιακή εκμετάλλευση και τις εκδικητικές απολύσεις. Για τις τρομερές πιέσεις επιχειρηματιών και γονέων. Για την αναιμική κρατική εποπτεία.
Όλα όσα συμβαίνουν σε δημόσια και ιδιωτική εκπαίδευση έχουν συντελέσει στο να γυρίσουν την πλάτη στο λειτούργημά μας τα νέα παιδιά. Αποτέλεσμα, η σαρωτική μείωση των βάσεων στις παιδαγωγικές και στις λεγόμενες καθηγητικές σχολές. Πλέον, η ανεύρεση ποιοτικού εκπαιδευτικού προσωπικού τα επόμενα χρόνια θα είναι μια εξαιρετικά δύσκολη υπόθεση.
Αντί ευχών λοιπόν, για την παγκόσμια ημέρα των εκπαιδευτικών, μια πρόταση:
Περισσότερος σεβασμός στον εκπαιδευτικό. Σε όλα τα επίπεδα. Το αξίζουμε, το αξίζει η κοινωνία και τα παιδιά μας.»
