Σε άλλη μια επικοινωνιακή φιέστα εξελίχθηκε η σύσκεψη που πραγματοποιήθηκε στην Περιφέρεια Δυτικής Ελλάδας με φόντο τις καταστροφικές πυρκαγιές που άφησαν πίσω τους στάχτες, κατεστραμμένες περιουσίες και αγανάκτηση. Παρών ο υπουργός Εσωτερικών, κ. Θεόδωρος Λιβάνιος, ο οποίος αναλώθηκε – για ακόμα μία φορά – σε αόριστες εξαγγελίες και σχέδια επί χάρτου.
Μιλώντας για «στενή συνεργασία των φορέων» και «επίσπευση διαδικασιών», ο κ. Λιβάνιος παρουσίασε ένα πεντάπτυχο δράσεων – λες και πρόκειται για εταιρικό πλάνο και όχι για την άμεση στήριξη ανθρώπων που είδαν το βιος τους να γίνεται στάχτη. Ανάμεσα στις «προτεραιότητες» είναι η αποκατάσταση ζημιών σε ιδιώτες και επιχειρήσεις (κάποια στιγμή, όταν ολοκληρωθούν οι γραφειοκρατικές καταγραφές), οι αποζημιώσεις σε φυτικό και ζωικό κεφάλαιο (με τη γνωστή καθυστέρηση) και η αποκατάσταση δημοτικών υποδομών (όταν και αν εγκριθούν τα κονδύλια).
Ιδιαίτερη έμφαση έδωσε στην ανάγκη για αντιπλημμυρική προστασία ενόψει χειμώνα – παραδοχή ότι το κράτος που απέτυχε να αποτρέψει τις πυρκαγιές, πιθανότατα θα αποτύχει και στις πλημμύρες που έρχονται. Όλα αυτά, φυσικά, «με συνεργασία και χωρίς καμία καθυστέρηση», όπως δήλωσε, την ώρα που οι πυρόπληκτοι έξω από το κτίριο φώναζαν για άμεσες αποζημιώσεις που δεν βλέπουν.
ΦΟΣΔΑ, εκθέσεις και υποσχέσεις χωρίς αντίκρισμα
Στον πέμπτο άξονα του σχεδίου – για την αξιολόγηση των επιπτώσεων στη λειτουργία του ΦΟΣΔΑ – η κυβέρνηση προσπαθεί απλά να κερδίσει χρόνο. Εξετάσεις, αναλύσεις και «κατάλληλες ενέργειες», την ώρα που οι εγκαταστάσεις έχουν ήδη πληγεί και οι ευθύνες κουκουλώνονται.
Ο υφυπουργός Κλιματικής Κρίσης και Πολιτικής Προστασίας Κώστας Κατσαφάδος, με τη σειρά του, έκανε δηλώσεις που θα μπορούσαν να προέρχονται από δελτίο τύπου: «πολύ επικίνδυνη η πυρκαγιά», «ευτυχώς δεν είχαμε θύματα», «χάθηκαν περιουσίες και φυσικό περιβάλλον».
Οργή στους δρόμους – Παρεμβάσεις ενάντια στην αδιαφορία
Εκτός από τις δηλώσεις εντός της αίθουσας, εκτός κτιρίου διαδραματίστηκε η πραγματική εικόνα: δεκάδες πυρόπληκτοι της Αχαΐας συγκεντρώθηκαν για να απαιτήσουν αυτονόητα πράγματα – αποζημιώσεις στο 100%, αποκατάσταση των ζημιών, και άμεση βοήθεια. Η κραυγή τους ήταν ξεκάθαρη: το κράτος απουσίαζε όταν καιγόταν ο τόπος – και απουσιάζει ακόμα.
Το Εργατικό Κέντρο Πάτρας και εκπρόσωποι της Δημοτικής Αρχής Πατρέων στάθηκαν στο πλευρό των πληγέντων, καταγγέλλοντας την ανεπάρκεια της κυβέρνησης και την εγκληματική επιλογή να συνεχίζονται οι εργασίες στη ΒΙΠΕ, εν μέσω ενεργής πυρκαγιάς, θέτοντας εργαζομένους σε κίνδυνο.
Οι μαρτυρίες των κατοίκων και των συλλόγων δεν αφήνουν περιθώρια παρερμηνείας: η μάχη δόθηκε από τον λαό, όχι από τον κρατικό μηχανισμό, ο οποίος είτε δεν εμφανίστηκε ποτέ είτε εμφανίστηκε αργά – με καθυστερήσεις, γραφειοκρατία και κούφια λόγια.
