Το Proson.gr παρουσιάζει την τρίτη «ιστορία εργασιακής τρέλας» που περιλαμβάνεται στη νέα εβδομαδιαία στήλη της ιστοσελίδας και στην οποία οι συντάκτες αλλά και οι αναγνώστες, μοιράζονται αυτό που περιγράφει ο τίτλος: Ιστορίες εργασιακής τρέλας!
Τα ονόματα των πρωταγωνιστών αλλά και των επιχειρήσεων / εταιρειών (όπου αναφέρονται) έχουν παραλλαχθεί για προφανείς λόγους, αλλά οι ιστορίες είναι... πέρα για πέρα αληθινές!
Ιστορία Νο.3: «Η εργασία είναι πενθήμερης απασχόλησης, αλλά.....»
Ήταν ακόμη μία από αυτές τις ημέρες συνεντεύξεων για δουλειά, συνοδευόμενη από ανησυχία, άγχος, αλλά και περιέργεια, η οποία είχε έρθει να προστεθεί στο ψάξιμο των δύο τελευταίων μηνών.
Με είχαν καλέσει από ένα μεσιτικό γραφείο, πριν δύο ημέρες ψάχνοντας άτομο λέει, για δουλειά γραφείου, μαντέψτε, περισσότερο για μ@@@@@ς έψαχναν, αλλά αυτό είναι άλλη υπόθεση.
Η κοπέλα που είχε μιλήσει μαζί μου στο τηλέφωνο, μου είχε πει ότι είχαν βρει το βιογραφικό μου online και μια και έψαχναν άτομα για το ξεκίνημα της νέας σεζόν, με είχε ρωτήσει αν θα με ενδιέφερε μία τέτοια θέση, αφού είχα μία μικρή περιέργεια, τελικά είχα απαντήσει θετικά. Έτσι κανονίσαμε μία συνέντευξη περίπου στις 12 το πρωί, στα γραφεία τους στην Αθήνα.
Πηγαίνοντας εκεί, το μόνο καλό που έμαθα ότι θα αποτελούσε ανάμνηση της συγκεκριμένης συνέντευξης, ήταν ο ηλιόλουστος καιρός του κέντρου και το γεγονός ότι, οι έντονες ζέστες του καλοκαιριού είχαν αρχίσει να υποχωρούν και να τις διαδέχεται αυτό το δροσερό αεράκι του Σεπτέμβρη.
Φτάνοντας στα γραφεία, με υποδέχτηκε η ίδια κοπέλα που είχαμε μιλήσει τηλεφωνικά και μου ζήτησε να περιμένω λίγο, πριν περάσουμε στο γραφείο της να μιλήσουμε, προσφέροντας μου λίγο νερό. Λες και το ξέρε, πόση ενυδάτωση χρειαζόμουν για να ακούσω αυτά που θα ακολουθούσαν.
Περνώντας στο διά ταύτα της συνέντευξης μου μίλησε για το πως δουλεύουν στην εταιρεία τους, για τη θέση και τον υπάλληλο που αναζητούν και γενικά, με διαφώτισε για το πόσο η συγκεκριμένη δουλειά δεν θα ταίριαζε σε εμένα, αλλά και στο αντικείμενο που ήθελα να καταπιαστώ.
Αρχικά μου είπε ότι σαν μεσιτικό γραφείο, αναζητούν έναν υπάλληλο γραφείου, ο οποίος θα έχει τη δυνατότητα να πηγαίνει σε εξωτερικές παρουσιάσεις σπιτιών και χώρων, παρουσιάζοντας τους σε πιθανούς αγοραστές. Προφανώς και μου έκανε γνωστό ότι η δουλειά θα επηρεαζόταν από τα ραντεβού που θα κανόνιζα και των αριθμό των χώρων που θα προωθούσα καθημερινά σε επίδοξους πελάτες.
Εμβαθύνοντας σε αυτή την άκρως ενδιαφέρουσα συνέντευξη, μου είχε γεννηθεί η απορία, για το πως αποφάσισαν να με προσεγγίσουν και να μου ζητήσουν συνεργασία, δεδομένου ότι δεν είχα κάνει κάποια σχετική αίτηση για τη συγκεκριμένη δουλειά. Η ίδια μου απάντησε ότι βρήκαν το βιογραφικό μου online και σκέφτηκαν πως μπορεί να ήμουν «κατάλληλο υποψήφιο θύμα» εεεμμμ, εργαζόμενος εννοούσα, μια και είχα καταπιαστεί με το αντικείμενο της δημοσιογραφίας και ήθελαν να συνεργαστούν με ένα άτομο το οποίο έχει επικοινωνιακές, δεξιότητες και λέγειν.
Μάλιστα έλεγα, από μέσα μου, φτάνοντας στο σημείο να της πω.. «Μάνα μου! Εγώ σε ένα newsroom έχω δουλέψει. Τι επικοινωνία και δεξιότητες, το πολύ πολύ να σου βγάλω κανά διαφημιστικό κείμενο αν θες!», αλλά κρατήθηκα στο ύψος μου και συνέχισε τις ερωτήσεις - απαντήσεις, περιμένοντας να περάσουμε στο διά ταύτα.
Έπειτα, μου έκανε γνωστό ότι η θέση αφορούσε πενθήμερη απασχόληση, μεταξύ Δευτέρας και Παρασκευής και η εναλλαγή για εργασία εντός και εκτός του γραφείου θα οριζόταν με βάση, το φόρτο εργασίας και τα ραντεβού που θα κανονίζονταν. Με διαβεβαίωσε ότι όταν θα βγαίνω εκτός γραφείου σε εξωτερικές συναντήσεις, θα πρέπει να φοράω ένα ψεύτικο χαμόγελο και σαν μία άλλη Annette Bening από το American Beauty (1999), θα πρέπει να ψαρεύω υποψήφιους πελάτες και να τους πουλάω σπίτια. Καλά! Εννοείται ότι δεν έχετε ακούσει ακόμα το καλύτερο!
Περνώντας στο μισθολογικό κομμάτι η ίδια δε κόμπιασε ούτε δίστασε για αυτό το οποίο είχε να πει. Φανταστείτε δεν πρόλαβα καν να θίξω το συγκεκριμένο θέμα, καθώς άλλαξε την κατεύθυνση της συνέντευξης όλο καμάρι, πριν μου κάνει την μεγάλη αποκάλυψη.
- Κοιτάξτε να δείτε! μου λέει
- Λέω, ναι παρακαλώ, σας ακούω.
- Η δουλειά είναι στο τζαμπέ!
- Τι?! λέω... Παρακαλώ!
(αστειεύομαι, φυσικά δε μου το' πε, με τέτοιο θράσος)
Για την ακρίβεια, πήρε ένα γλυκανάλατο ύφος και μου είπε ότι για τους πρώτους έξι μήνες, η δουλειά δεν έχει κάποιες απολαβές. Είναι κάτι σαν πρακτική άσκηση, χωρίς μισθό, αλλά με τη παροχή κάποιων υποτιθέμενων bonus. Αλλά η μισθοδοσία ξεκινάει από τον 7ο μήνα και έπειτα, αφότου λέει, έχω εκπαιδευτεί, έχω μάθει και έχουν αναπτυχθεί οι ικανότητες μου.
Όσον και αν προσπάθησα, πιθανότατα δεν μπόρεσα να κρατήσω τον μορφασμό μου. Λέω δε μπορεί μου κάνει πλάκα. Αλλά όπως προείπα, φυσικά και έψαχναν για μ@@@@@ς χιχιχι!!!
Της λέω, μάλιστα. Σίγουρα δεν ήταν κάτι το οποίο περίμενα ή κάτι που ακούς καθημερινά από μία καινούργια δουλειά ή οποία θα σε έχει και στο τρέξιμο. Μου λέει, κοιτάχτε να δείτε προφανώς και δεν μιλάμε για περίπτωση μηδενικής μισθοδοσίας, καθώς βγαίνοντας έξω θα πρέπει να λαμβάνω κάτι προκειμένου να καλύψω τα έξοδα μου. Οπότε βιάστηκε να με διαβεβαιώσει ότι η εταιρεία, θα μου παρέχει ένα μικρό ποσό προκειμένου να καλύπτω την κάρτα του ΟΑΣΑ και πιθανότατα τους καφέδες μου, σε καθημερινή βάση, (ξέρετε μωρέ, χαρτζιλικάκι, έτσι για το κάτι τις) γιατί μη ξεχνάτε ότι το point ήταν να τρέχεις σαν το Βέγγο, από κτίριο σε κτίριο, προσπαθώντας να πουλήσεις σπίτια.
Συνέχισε με ευθύτητα λέγοντας μου, ότι εννοείται, θα μπορούσα να πάρω το χρόνο μου, να το σκεφτώ και να της απαντήσω την αμέσως επόμενη μέρα.
Εγώ εντωμεταξύ να είμαι σε φάση?! Τι να σκεφτώ μάνα μου, εσείς δεν ψάχνετε απλά και μόνο για μ@@@@@ς, αλλά για υπερμ@@@@@ς!!!
Τη διαβεβαίωσα, ότι σίγουρα δεν είναι ένα αντικείμενο το οποίο πιστεύω ότι ταιριάζει στη σφαίρα των ενδιαφερόντων μου, αλλά και σίγουρα κάτι το οποίο μπορώ να υποστηρίξω, ωστόσο επειδή η όλη διαδικασία, μπορεί και να είχε ένα μικρό ενδιαφέρον, ενδέχεται να το σκεφτόμουν. Προφανώς και της έδωσα να καταλάβει ότι δεν ψηνόμουν κατά καθόλου, την ευχαρίστησα (και καλά) για τον «πολύτιμο» χρόνο της και αποχώρησα με ελαφρά πηδηματάκια.
Εκείνη σου λέει περίμενε με αγωνία το mail της απάντησης μου. Βέβαια λέω, οι προηγούμενοι συνεντευξιαζόμενοι πιθανότατα να είχαν φύγει βρίζοντας από το χώρο, εγώ τουλάχιστον κράτησα ένα στοιχειώδες, επίπεδο και ευγένεια, μέσα σε ότι άκουσα. Επειδή όμως έχασα και κοντά δύο ώρες από τη ζωή μου με τα πήγαινε - έλα της συνέντευξης και επειδή μετά με έπιασε το καταμεσήμερο στην Αθήνα και έσκασα, λέω και πολύ της είναι να της απαντήσω σε όλο αυτό. Στο μεταξύ παίζει να είχα χάσει και την καρτούλα της, παίζει να είχα ξεχάσει και το όνομα της, εν ολίγοις, δεν πήρε απάντηση ποτέ, την ξέχασα, με ξέχασε και ακόμη κάνω το σταυρό μου, που η αμέσως επόμενη συνέντευξη που είχα ήταν λίγο πιο φυσιολογική!
Τη σημερινή ιστορία εργασιακής τρέλας έστειλε στο Proson.gr ο Χ. Ψ.
Τις νέες ιστορίες μπορείτε να τις βρίσκετε κάθε Κυριακή στην αντίστοιχη στήλη: Ιστορίες εργασιακής τρέλας
Μπορείτε αν θέλετε να μας στείλετε και εσείς στο e-mail: [email protected], ιστορίες εργασιακής τρέλας που έχετε βιώσει για να τις δημοσιεύσουμε!
