Το Proson.gr παρουσιάζει τη νέα «ιστορία εργασιακής τρέλας» που περιλαμβάνεται στη νέα εβδομαδιαία στήλη της ιστοσελίδας και στην οποία οι συντάκτες αλλά και οι αναγνώστες, μοιράζονται αυτό που περιγράφει ο τίτλος: Ιστορίες εργασιακής τρέλας!
Τα ονόματα των πρωταγωνιστών αλλά και των επιχειρήσεων / εταιρειών (όπου αναφέρονται) έχουν παραλλαχθεί για προφανείς λόγους, αλλά οι ιστορίες είναι... πέρα για πέρα αληθινές!
Μπορείτε αν θέλετε να μας στείλετε και εσείς τις δικές ιστορίες εργασιακής τρέλας στο e-mail: [email protected].
Ιστορία εργασιακής τρέλας Νο 8: «Την υπογραφή σου και κάτι άλλο, να προσέχεις που τα βάζεις...»
«Τον Μάρτιο, μόλις δύο μήνες πριν, με κάλεσαν από μία boutique ρούχων στην οποία είχα στείλει βιογραφικό, καθώς περνώντας τυχαία μια μέρα απ’ έξω, παρατήρησα πως στη βιτρίνα υπήρχε μια αγγελία και ζητούσαν πωλητή για πλήρη απασχόληση. Αφού κλείσαμε το τηλέφωνο, χάρηκα υπερβολικά που κανονίσαμε ένα ραντεβού για συνέντευξη, μιας και δεν είχα ξαναδουλέψει ποτέ τη ζωή μου στα 23 μου και δε φάνηκε να τους χαλάει αυτό. Το μαγαζί βρισκόταν μόλις 5 λεπτά από το σπίτι μου, η δουλειά φαινόταν χαλαρή και ήταν πια ώρα να αρχίσω να βασίζομαι στα πόδια μου.
Αφού ολοκληρώθηκε η συνέντευξη και τα συμφωνήσαμε σε μισθό και ωράρια, υπέγραψα και τη σύμβασή μου, προκειμένου να είμαστε «νόμιμοι και σωστοί», όπως τόνισε ο ίδιος ο εργοδότης, τον οποίο, χάριν της ανωνυμίας που θέλω να διατηρήσω, ας τον πούμε Κώστα. Ο κύριος Κώστας, λοιπόν, φαινόταν πολύ εντάξει τύπος και η συνεργασία μας ξεκίνησε σε ήπιους και φιλικούς τόνους με το πρώτο δεκαήμερο της δουλειάς να περνά γρήγορα και ευχάριστα. Αμ δε.
Μόλις μπήκα στην τρίτη μου εβδομάδα στο μαγαζί, κάτι είχε αρχίσει να αλλάζει, το ένιωθα. Δε φαινόταν τόσο φιλικός και πολλές φορές μου μιλούσε απότομα, με αποκορύφωμα μια μέρα, που είχα βάρδια Σάββατο απόγευμα. Αφού η δουλειά είναι σχετικά ήρεμη και πεσμένη, έχω βρει το χρόνο να πάρω τον καθιερωμένο (και φυσικά νόμιμο!) χρόνο διαλείμματός μου, να καπνίσω ένα τσιγάρο και να χαλαρώσω. Ο κύριος Κώστας όμως, όπως αποδείχτηκε στη συνέχεια, δε φαίνεται να συμπαθούσε και πολύ τα νόμιμα, όσο ιστορία και να προσπαθούσε να το παίξει.
Καταλήξαμε να μου κάνει σκηνή για το διάλειμμα, καθώς όπως είπε «δεν έχει πολλή δουλειά» και πως τέλος πάντων δεν υπάρχει κανένας λόγος να κάνω διάλειμμα σε μια τόσο χαλαρή δουλειά! Ψάρωσα, δεν ήξερα τι να του απαντήσω, γνώριζα πως αυτό που μου λέει δεν είχε καμία βάση και λογική, επειδή όμως δεν είχα ξαναδουλέψει ποτέ, δεν ήξερα πως να το αντιμετωπίσω. Έκανα το μ@λ@κ@ και δεν το συνέχισα.
Φτάνει με το καλό ο επόμενος μήνας και είμαι υπερβολικά ενθουσιασμένος που θα δω επιτέλους τον πρώτο μου μισθό, τα χρήματα τα οποία δούλεψα μόνος μου, που μπορούσα να τα διαθέσω όπως εγώ θελήσω και που δε θα χρειαζόταν ξανά στο μέλλον να επιβαρύνω τους γονείς μου. Στην τελική τελείωσα τη σχολή μου και δε θα μπορούσαν να με συντηρούν για πάντα. Ήμουν περήφανος που άρχισα να βγάζω τα δικά μου χρήματα και με το που σηκώθηκα την πρώτη του Απριλίου από το κρεβάτι μου, έσπευσα γεμάτος ενθουσιασμό να ανοίξω την εφαρμογή της τράπεζάς μου στο κινητό μου, ώστε να δω τα χρήματα μου και να «μυρίσω» την ανεξαρτησία μου! Όπως όμως λέει και το λαϊκό ρητό, όταν κάνεις σχέδια, ο Θεός γελάει...
Ανοίγω το λογαριασμό μου και αντί για χρήματα, μυρίζομαι εγκεφαλικό. Κάθομαι καλά-καλά στον καναπέ και τρίβω τα μάτια μου, μήπως κάνουν πουλάκια από τη νύστα... 100 ευρώ το balance μου στην τράπεζα. Με πιάνει υστερικό γέλιο. Δε μπορεί... έχει γίνει κάποιο λάθος! Δε χάνω χρόνο, καλώ τον κ. Κώστα στο τηλέφωνο και προσπαθώ, με όση ψυχραιμία και αυτοκυριαρχία μπόρεσα να επιστρατεύσω, να καταλάβω γιατί έχουν πιστωθεί στο λογαριασμό μου χρήματα που δε φτάνουν ούτε για το ρεύμα. Με περίσσιο θράσος, ο -ο Θεός να τον κάνει- «κύριος» Κώστας, με απόλυτη απάθεια κάνει ότι δεν καταλαβαίνει τι συμβαίνει... Ντύνομαι και σε μόλις 10 λεπτά βρισκόμουν στο μαγαζί. Συνεχίζοντας να διατηρώ ακόμη την ψυχραιμία μου, ζητάω το λόγο για τον οποίο έχω πληρωθεί μόνο 100 ευρώ, περιμένοντας να ακούσω πως απλά ακόμη δεν μου τα έχει πληρώσει όλα... Θα ‘θελα...
Ο «κύριος» με ενημερώνει πως δεν καταλαβαίνει για τι πράγμα μιλάω, καθώς, λέει, έχω δουλέψει μόνο τέσσερις ημέρες! Μένω παγωτό και χάνω τα λόγια μου. Αρχίζω να ανεβάζω θερμοκρασία, παλμούς και ένταση στη φωνή μου. Με δούλευε εντελώς; Ποιες τέσσερις ημέρες, βρισκόμουν και δούλευα εκεί έναν ολόκληρο μήνα! «Δεν ξέρω για τι πράγμα μιλάς» μου λέει ο αθεόφοβος και «κάνε και ησυχία γιατί έχουμε πελάτες»! Άρχισα να ωρύομαι ζητώντας τα δεδουλευμένα μου, υπενθυμίζοντάς του πως σε περίπτωση που δεν το θυμάται έχω υπογράψει σύμβαση και πως θα του κάνω καταγγελία. Ο τύπος απλά γέλασε, άνοιξε το συρτάρι και με παρότρυνε να ρίξω μια ματιά στη σύμβαση που είχα υπογράψει. Δε μπορούσα να πιστέψω τα ίδια μου τα μάτια. Η σύμβαση έλεγε πως πράγματι, ήμουν ασφαλισμένος για μία ημέρα την εβδομάδα... «Την υπογραφή σου», μου λέει ο σιχαμένος «και κάτι άλλο... να προσέχεις που τα βάζεις!» Αποχώρησα ηττημένος, ξεκαθαρίζοντας μόνο να μην περιμένει να με ξαναδεί στο μπ@@@@λο που αποκαλεί μαγαζί.
Μια συμβουλή έχω μόνο να δώσω σε όλους όσου κάνουν τα πρώτα τους ξεκινήματα στην αγορά εργασίας. Ποτέ, μα ΠΟΤΕ, μην βασίζεστε στην «καλή θέληση» κανενός εργοδότη. Είναι όλοι έτοιμοι να μας πιουν το αίμα χωρίς ίχνος τύψεων. Μπορεί να νομίζουμε ότι ζούμε σε κάποια δυτική, πολιτισμένη χώρα, αλλά στην πραγματικότητα ζούμε απλά στο ευρωπαϊκό Ελλαδιστάν.»
Τη σημερινή ιστορία εργασιακής τρέλας έστειλε στο proson.gr ο αναγνώστης Π.Δ.
Τις νέες ιστορίες μπορείτε να τις βρίσκετε κάθε Δευτέρα στην αντίστοιχη στήλη: Ιστορίες εργασιακής τρέλας
Μπορείτε αν θέλετε να μας στείλετε και εσείς στο e-mail: [email protected], ιστορίες εργασιακής τρέλας που έχετε βιώσει για να τις δημοσιεύσουμε!
