Το Proson.gr παρουσιάζει τη νέα «ιστορία εργασιακής τρέλας» που περιλαμβάνεται στη νέα εβδομαδιαία στήλη της ιστοσελίδας και στην οποία οι συντάκτες αλλά και οι αναγνώστες μοιράζονται αυτό που περιγράφει ο τίτλος: Ιστορίες εργασιακής τρέλας!
Τα ονόματα των πρωταγωνιστών αλλά και των επιχειρήσεων / εταιρειών (όπου αναφέρονται) έχουν παραλλαχθεί για προφανείς λόγους, αλλά οι ιστορίες είναι... πέρα για πέρα αληθινές!
«Τριετία incoming; Απόλυση delivered!»
Είπα να στείλω κι εγώ την ιστορία εργασιακής μου τρέλας... έτσι για να νιώσουμε όλοι λίγο λιγότερο μόνοι – και λίγο περισσότερο κομπάρσοι σε σατιρική σειρά.
Πέμπτη πρωί, ντύνομαι κυρία, πακετάρω τα ταπεράκια μου (μακαρόνια με κόκκινη, σως μαγειρικής καριέρας με μια πρέζα burnout) και ξεκινάω για το γραφείο. Αν και είμαστε σχεδόν μόνιμα σε τηλεργασία και βλέπουμε πιο συχνά το Teams παρά τα πρόσωπά μας, μας κάλεσαν διά ζώσης – κάτι σημαντικό λέει.
Πηγαίνω, καλημερίζω, κάθομαι… Και ξαφνικά, τσουπ! Ειδοποίηση από την τράπεζα: εισερχόμενο έμβασμα. Μπαίνω, βλέπω το ποσό και μένω κάγκελο. Περισσότερα απ’ τον μισθό μου. Ξεκινάω το εσωτερικό πανηγυράκι – «επιτέλους μας αναγνωρίζουν!» σκέφτομαι. Λάθος. Μέγα λάθος.
Σε δευτερόλεπτα η χαρά με χτυπάει στο πίσω μέρος του κεφαλιού: ποιος πληρώνει χωρίς λόγο; Πάγωσα. Ρωτάω supervisor, ρωτάω λογιστήριο, HR, δε μου λέει κανείς τίποτα... Τους έφαγε η γάτα τη γλώσσα; Ένα τρίωρο μετά με καλεί η μάνατζερ σε meeting room. Εκεί άρχισε το real show.
Ανακοίνωση: το τμήμα περνάει σε εξωτερικό συνεργάτη. Και κάπου εκεί, αρχίζει το γνωστό ρεσιτάλ των PowerPoint ποσοστών και «business decisions», που καμία σχέση δεν είχαν με την πραγματικότητα – κυρίως γιατί εγώ ήμουν σε άλλο project απ’ αυτό που περιέγραφε. Αλλά ποιος νοιάζεται για λεπτομέρειες όταν έχεις στόχο να στείλεις κάποιον σπίτι του, έτσι;
Με το που μου δίνει το έγγραφο της απόλυσης στο χέρι (aka παρ’ το πακετάκι σου και άντε στο καλό), προσθέτει και ένα γελάκι, τύπου πάμε να το τελειώνουμε γιατί αργώ για pilates.
Αξίζει να αναφέρω πως είχα γυρίσει πρόσφατα από άδεια, καθώς χρειάστηκε να νοσηλευτεί το μωρό μου – όλα δικαιολογημένα, με προθυμία να είμαι παρούσα και online και offline, και Κυριακές και Πανσέληνους.
Τελικά, από ό,τι έμαθα εκ των υστέρων, ήμουν από τις τελευταίες με κλεισμένες τριετίες. Και – τι σύμπτωση – κάπως έτσι «έφυγαν» ένας-ένας όσοι είχαν παρόμοια παλαιότητα. Μάλλον το σύστημα είχε αλλεργία στα επιδόματα. Τριετία; Ποια τριετία; Μην το πεις ούτε στον ΕΦΚΑ.
Και κάπως έτσι, με μια εμβασματάρα-δόλωμα και ένα ψεύτικο χαμόγελο, με αποχαιρέτησαν. Αντί για επίδομα τριετίας, πήρα... exit bonus!
Υ.Γ. Την επόμενη φορά που θα δω ειδοποίηση για μεγάλο έμβασμα από την τράπεζα, θα ξέρω ότι είναι κάποιου είδους spoiler. Ή λαχείο θα κέρδισα, ή θα με απολύσανε πάλι... Και στις δύο περιπτώσεις θα χρειαστώ ηρεμιστικά!
Τη σημερινή ιστορία εργασιακής τρέλας έστειλε στο proson.gr η αναγνώστρια Β.Ρ.
Τις νέες ιστορίες μπορείτε να τις βρίσκετε κάθε Δευτέρα στην αντίστοιχη στήλη: Ιστορίες εργασιακής τρέλας
