Το Proson.gr παρουσιάζει τη νέα «ιστορία εργασιακής τρέλας» που περιλαμβάνεται στη νέα εβδομαδιαία στήλη της ιστοσελίδας και στην οποία οι συντάκτες αλλά και οι αναγνώστες μοιράζονται αυτό που περιγράφει ο τίτλος: Ιστορίες εργασιακής τρέλας!
Τα ονόματα των πρωταγωνιστών αλλά και των επιχειρήσεων / εταιρειών (όπου αναφέρονται) έχουν παραλλαχθεί για προφανείς λόγους, αλλά οι ιστορίες είναι... πέρα για πέρα αληθινές!
Μπορείτε αν θέλετε να στείλετε κι εσείς στο [email protected] τις δικές σας ιστορίες εργασιακής τρέλας για να τις δημοσιεύσουμε!
«Μου λέει: Σου κόβω την άδεια! Της λέω: Κόψε το λαιμό σου να βρεις άτομα για δουλειά!»
«Δεν ξέρω αν υπάρχει πιο ιερή στιγμή στη ζωή ενός εργαζόμενου από εκείνη που ανοίγει το ημερολόγιο και κάνει κύκλο με κόκκινο μαρκαδόρο τις μέρες της άδειας του. Είναι μία τελετουργία, μία υπόσχεση στον εαυτό σου πως επιτέλους θα κοιμηθείς χωρίς ξυπνητήρι, θα φας πρωινό στις 2 το μεσημέρι και θα σταματήσεις να βλέπεις τον Μανώλη από το λογιστήριο στα όνειρά σου.
Κι εκεί που είχα αρχίσει να νιώθω τη θαλασσινή αύρα (έστω και από το desktop wallpaper), έρχεται το μήνυμα-χειροβομβίδα:
«Δεν γίνεται να πας τώρα άδεια, δεν έχουμε άτομα».
Στην αρχή πίστεψα πως είναι αστείο. Ίσως τρολιά. Ίσως τεστ ψυχολογικής αντοχής.
Αλλά όχι. Ήταν το απόλυτο εργασιακό plot twist.
«Μα πώς δεν έχετε άτομα;» ρωτάω με φωνή που τρέμει από αγανάκτηση και καφεΐνη.
«Δεν γίνεται, πρέπει να μείνεις να καλύψεις το πόστο. Δεν βγαίνει αλλιώς», απαντά η προϊσταμένη με ύφος “εγώ είμαι το σύστημα”.
Και τότε, μέσα μου, ξύπνησε η εσωτερική φωνή της λογικής (η οποία ευτυχώς είχε και χιούμορ):
«Κόψε το λαιμό σου να βρεις άτομα για δουλειά, κυρία μου! Δικό σου το πρόβλημα, όχι δικό μου!»
Φυσικά δεν το είπα φωναχτά — τουλάχιστον όχι τόσο καθαρά.
Είπα κάτι πιο... “εταιρικά αποδεκτό”:
«Μπορώ να βοηθήσω να βρούμε μια λύση, αλλά η άδειά μου είναι προγραμματισμένη από τον Μάρτιο».
(που μεταφράζεται ελεύθερα ως: δεν υπάρχει περίπτωση να χάσω την ξαπλώστρα μου επειδή εσύ δεν έκανες τα κουμάντα σου).
Η απάντηση; Μια παύση. Ένα βλέμμα. Και μια φράση που θα έπρεπε να διδάσκεται σε σεμινάρια παθητικής επιθετικότητας:
«Καλά, θα το δούμε».
Τρεις μέρες μετά, το “θα το δούμε” έγινε “θα σε χρειαστούμε”.
Εγώ όμως είχα ήδη κάνει check-in στο ξενοδοχείο και check-out από κάθε αίσθηση ενοχής.
Γιατί, μεταξύ μας, η δουλειά δεν τελειώνει ποτέ.
Αλλά ο εργαζόμενος χωρίς άδεια… τελειώνει πρώτος.».
Τη σημερινή ιστορία εργασιακής τρέλας έστειλε στο proson.gr ο αναγνώστης Κ.Π.
Τις νέες ιστορίες μπορείτε να τις βρίσκετε κάθε Δευτέρα στην αντίστοιχη στήλη: Ιστορίες εργασιακής τρέλας
Μπορείτε αν θέλετε να μας στείλετε και εσείς στο e-mail: [email protected], ιστορίες εργασιακής τρέλας που έχετε βιώσει για να τις δημοσιεύσουμε!
