Δυόμισι χρόνια και χιλιάδες νεκρά παιδιά μετά, η ελληνική κυβέρνηση «θυμήθηκε» να τοποθετηθεί για το μακελειό στη Λωρίδα της Γάζας, με τον κυβερνητικό εκπρόσωπο, Παύλο Μαρινάκη, σε μια ακόμη επίδειξη επικοινωνιακής ακροβασίας, να επιχειρεί να παρουσιάσει την Ελλάδα ως δύναμη… «σοβαρότητας και ευθύνης».
Όμως, ας είμαστε ξεκάθαροι: η τοποθέτηση αυτή δεν ήρθε επειδή «ήρθε η ώρα», αλλά επειδή η κυβέρνηση πιέστηκε ασφυκτικά — από την λαϊκή οργή, τις διαδηλώσεις αλληλεγγύης στους Παλαιστίνιους, αλλά και από την αντιπολίτευση που ζητούσε επίμονα το αυτονόητο: να μιλήσει επιτέλους η Ελλάδα για τα εγκλήματα πολέμου στη Γάζα. Και πλέον, ακόμη και τα διεθνή και εγχώρια ΜΜΕ, όσο κι αν καθυστέρησαν εξοργιστικά, αναγκάζονται να μιλήσουν για το μακελειό και τον ανελέητο βομβαρδισμό αμάχων από τον ισραηλινό στρατό.
Gaslighting από το Τελ Αβίβ μέχρι το Μαξίμου
Την ίδια ώρα, ο ίδιος ο Νετανιάχου, προκλητικά ανεπηρέαστος, φτάνει στο σημείο να δηλώσει πως όποιος λέει «λευτεριά στην Παλαιστίνη», είναι σαν να λέει «Heil Hitler». Μια ρητορική χειραγώγησης που προσβάλλει τη νοημοσύνη και την ηθική μας κρίση, από έναν ηγέτη που τολμά να καπηλεύεται την ιστορική μνήμη του Ολοκαυτώματος, για να δικαιολογήσει την εθνοκάθαρση. Από ένα κράτος που γνωρίζει —όσο λίγα— τι σημαίνει γενοκτονία και παρ’ όλα αυτά, τη διαπράττει σε ζωντανή μετάδοση.
Σε απόλυτη ευθυγράμμιση, ο υπουργός Υγείας Άδωνις Γεωργιάδης, με θράσος που ξεπερνά κάθε όριο και παγερή έλλειψη ενσυναίσθησης και ανθρωπιάς, δήλωσε ότι σεβασμό στην ανθρώπινη ζωή δείχνει το... Ισραήλ, και όχι η Γάζα (!), σε μια προσπάθεια απόλυτης διαστροφής της πραγματικότητας. Ότι τα παιδιά δεν πεθαίνουν από τις βόμβες, τον λιμό και την έλλειψη νερού, αλλά... από τη Χαμάς. Ένας υπουργός ΥΓΕΙΑΣ, που αντί να καταδικάσει τους μαζικούς φόνους αμάχων, ρίχνει το φταίξιμο στα θύματα.
Την ίδια στιγμή, η ελληνική κυβέρνηση επιλέγει το ρόλο του άφωνου παρατηρητή, με ελάχιστες δηλώσεις καθαρά για λόγους επικοινωνιακής διαχείρισης, που δεν έχουν ούτε ηθικό βάρος, ούτε πολιτικό θάρρος. Αν η κυβέρνηση του Κυριάκου Μητσοτάκη ήθελε πραγματικά να πάρει θέση, θα διέκοπτε κάθε στρατιωτική και οικονομική συνεργασία με το Ισραήλ. Αντ' αυτού, πριν δύο μήνες, ο πρωθυπουργός ταξίδεψε στην Ιερουσαλήμ για να δώσει έμφαση σε αμυντικές συμφωνίες και business, παρά το γεγονός ότι είχαν ήδη εκδοθεί διεθνή εντάλματα σύλληψης από το Διεθνές Ποινικό Δικαστήριο εναντίον τόσο του Νετανιάχου όσο και του πρώην υπουργού Άμυνας Γιοάβ Γκάλαντ, για εγκλήματα πολέμου και κατά της ανθρωπότητας.
Γενοκτονία με δύο μέτρα και δύο σταθμά
Η υποκρισία, ωστόσο, δεν εξαντλείται εδώ. Πριν από λίγες ημέρες, η ελληνική κυβέρνηση τίμησε —ως όφειλε— τη μνήμη των θυμάτων του Ποντιακού Ελληνισμού, αναγνωρίζοντας τον ξεριζωμό, τα βασανιστήρια και τις μαζικές δολοφονίες που υπέστησαν. Πώς είναι, όμως, δυνατόν η ίδια αυτή κυβέρνηση να σιωπά σήμερα, αρνούμενη να χαρακτηρίσει ως γενοκτονία τη μαζική εξόντωση του άμαχου πληθυσμού της Γάζας; Πώς μπορεί να αποδίδει τιμές στους νεκρούς του παρελθόντος, ενώ αποστρέφει το βλέμμα από τους νεκρούς του παρόντος —από τους ανθρώπους που καθημερινά δολοφονούνται, βασανίζονται, λιμοκτονούν, αφανίζονται κάτω από ανελέητους βομβαρδισμούς;
Την ώρα που η κυβέρνηση επιλέγει τη διπλωματική αδράνεια, η κοινωνία δείχνει υψηλότερα αντανακλαστικά. Πολίτες πλημμυρίζουν τους δρόμους με σύνθημα «Λευτεριά στην Παλαιστίνη», αναγνωρίζοντας το αυτονόητο: ότι το δίκαιο δεν μπορεί να θυσιάζεται στο όνομα στρατηγικών συμμαχιών και γεωπολιτικών ισορροπιών. Αντιθέτως, η κυβέρνηση παραμένει θεατής, εγκλωβισμένη στον φόβο να δυσαρεστήσει ισχυρούς εταίρους, επιλέγοντας την πολιτική της αποστασιοποίησης.
Ας γίνει σαφές: η σιωπή απέναντι σε ένα έγκλημα κατά της ανθρωπότητας δεν συνιστά ουδετερότητα· συνιστά συνενοχή. Διότι το αίμα των αθώων δεν ξεπλένεται με διπλωματικές ανακοινώσεις και αμήχανες τοποθετήσεις για τα μάτια της κοινής γνώμης. Και η ελληνική κυβέρνηση, όσο συνεχίζει να κλείνει τα μάτια, να συγκαλύπτει, να φοβάται να μιλήσει, θα γράφει το όνομά της στη λάθος πλευρά της ιστορίας.
