Το Proson.gr παρουσιάζει τη νέα «ιστορία εργασιακής τρέλας» που περιλαμβάνεται στη νέα εβδομαδιαία στήλη της ιστοσελίδας και στην οποία οι συντάκτες αλλά και οι αναγνώστες μοιράζονται αυτό που περιγράφει ο τίτλος: Ιστορίες εργασιακής τρέλας!
Τα ονόματα των πρωταγωνιστών αλλά και των επιχειρήσεων / εταιρειών (όπου αναφέρονται) έχουν παραλλαχθεί για προφανείς λόγους, αλλά οι ιστορίες είναι... πέρα για πέρα αληθινές!
«Γιατί θέλεις να δουλέψεις; Για να βγάζω το ψωμί μου κουκλίτσα μου!»
«Καλησπέρα σας, εργάτες της ζωής, υπάλληλοι της μοίρας και ήρωες των ψυχομετρικών τεστ!
Σήμερα σας φέρνω μια ιστορία απ’ τα σύνορα της λογικής και της αγοράς εργασίας, όπου η αλήθεια δεν είναι πάντα το καλύτερο βιογραφικό.
Η ηρωίδα μας –ας την πούμε Κατερίνα γιατί μας βολεύει και έχει δραματικό βάθος το όνομα– πέρασε ψυχομετρικά, ιατρικά, σχεδόν αστρολογικά τεστ για να φτάσει στη συνέντευξη μιας βαριάς βιομηχανίας, που απ’ ό,τι φαίνεται ήταν τόσο βαριά που δεν μπορούσε να σηκώσει την απάντησή της.
Την ρώτησαν:
- «Γιατί θέλεις να δουλέψεις;»
Κι εκείνη, με τη σοβαρότητα ανθρώπου που πληρώνει ΔΕΗ, σουπερμάρκετ και σασπένς για το αν θα του μείνει κάτι στο τέλος του μήνα, απάντησε το αυτονόητο:
- «Για βιοποριστικούς λόγους.»
Κι εκεί η συνέντευξη πάγωσε. Όχι από επαγγελματισμό. Από απογοήτευση.
Η απάντηση αυτή, λέει, δεν άρεσε.
Μα τι ήθελαν να ακούσουν; Ότι ονειρευόταν από παιδί να φοράει κράνος, να μυρίζει λάδι μηχανής και να της λένε "άμα το σφίξεις πολύ θα το σπάσεις"; Ότι βλέπει γρανάζια στον ύπνο της και ξυπνάει ιδρωμένη από ενθουσιασμό; Ότι η βαριά βιομηχανία είναι για εκείνη το spa της ψυχής της;
Όχι φίλοι μου. Εμείς οι απλοί άνθρωποι, που δουλεύουμε για να φάμε (ναι, τόσο ριζοσπαστικό!), δεν έχουμε την πολυτέλεια να προσποιούμαστε ότι οι ανάγκες μας είναι... project προσωπικής εξέλιξης.
Πάμε ξανά τη σκηνή αλλά με την “σωστή” απάντηση, έτσι για να δούμε τι θέλουν ν’ ακούσουν:
- «Γιατί θέλεις να δουλέψεις εδώ;»
- «Γιατί νιώθω πως η απορρόφηση σε αυτή τη βαριά βιομηχανία θα με βοηθήσει να εξελιχθώ ως άνθρωπος, ως επαγγελματίας, ως πνεύμα. Από μικρή έπαιζα με κατσαβίδια, αντί για κούκλες. Ήξερα πως προοριζόμουν για κάτι μεγάλο, ίσως έναν ιμάντα παραγωγής.»
Καλέ! Τι γιατί θέλω να δουλέψω; Προφανώς και για να ζήσω και να βγάλω το ψωμί μου κουκλίτσα μου!!!!»
Εκεί χειροκρότημα. Εκεί "πότε μπορείς να ξεκινήσεις;". Εκεί έξτρα κουπόνι για τη λαδωμένη καντίνα του εργοστασίου.
Αλλά όχι. Η Κατερίνα είπε την αλήθεια. Και η αλήθεια, όπως πάντα, είναι λίγο πιο βαριά απ’ ό,τι αντέχουν μερικοί.
Μήνυμα προς HR: Αν ρωτάτε γιατί θέλει κάποιος να δουλέψει, να είστε προετοιμασμένοι για το προφανές. Αν θέλετε θέατρο, να πάτε casting – όχι συνεντεύξεις.».
Τη σημερινή ιστορία εργασιακής τρέλας έστειλε στο proson.gr η αναγνώστρια Κ. Μ.
Τις νέες ιστορίες μπορείτε να τις βρίσκετε κάθε Δευτέρα στην αντίστοιχη στήλη: Ιστορίες εργασιακής τρέλας
