Το Proson.gr παρουσιάζει τη νέα «ιστορία εργασιακής τρέλας» που περιλαμβάνεται στη νέα εβδομαδιαία στήλη της ιστοσελίδας και στην οποία οι συντάκτες αλλά και οι αναγνώστες μοιράζονται αυτό που περιγράφει ο τίτλος: Ιστορίες εργασιακής τρέλας!
Τα ονόματα των πρωταγωνιστών αλλά και των επιχειρήσεων / εταιρειών (όπου αναφέρονται) έχουν παραλλαχθεί για προφανείς λόγους, αλλά οι ιστορίες είναι... πέρα για πέρα αληθινές!
«Ήταν Μάιος, και αποφάσισα να κατέβω για σεζόν σε νησί των Κυκλάδων. Η αγγελία έγραφε: «Ζητείται άτομο για σερβις. Παρέχεται καλός μισθός. Οικογενειακή επιχείρηση».
Πήγα λοιπόν, με μια βαλίτσα γεμάτη καλοκαιρινά και ελπίδες, έφτασα στο λιμάνι, όπου με περίμενε ο κύριος Μήτσος – ιδιοκτήτης του μαγαζιού. Με το που μπαίνω στο σκουριασμένο αγροτικό, μου πετάει ξερά: – «90 ευρώ η διαμονή, κρατιούνται από το μισθό. Δεν τα λες και πολλά».
«Εντάξει, κάτι σαν hostel θα είναι...» σκέφτηκα. Το «δωμάτιο» ήταν ένα κοντέινερ. Κυριολεκτικά. Μύριζε υγρασία, είχε ένα στρώμα που θύμιζε ταλαιπωρημένη φέτα και μία τουαλέτα... κοινή, με τους υπόλοιπους τρεις εργαζόμενους, που έμεναν στα άλλα «δωμάτια» δίπλα του. Το ντους ήταν ένας σωλήνας που κρεμόταν από το ταβάνι και έσταζε νερό σαν να έχεις ανοίξει τη βρύση του καζανακίου.
Το κερασάκι; Δεν είχε καν ψυγείο... Κάθε βράδυ, μετά από 12 ώρες δουλειάς, πήγαινα να «κοιμηθώ», και με περίμενε εκεί ο «συγκάτοικός» μου: Ένα κουνούπι μεγέθους καναρινιού που με τσιμπούσε με συνέπεια. Του είχα δώσει και όνομα... Τον φώναζα «Βαγγέλη».
Στο τέλος του μήνα, μου ήρθαν οι αποδοχές. Μισθός 900 ευρώ, μείον 90 ευρώ διαμονή, μείον 150 ευρώ για «φαγητό υπαλλήλου», που ήταν μακαρόνια και φραπέ.
Καθόμουν στο καφενείο του νησιού, με άλλους σεζονάδες, και λέω: «Ρε παιδιά... εγώ τελικά ήρθα για να πληρώνω το νησί, όχι για να δουλέψω»...
Πήρα, λοιπόν, την απόφαση, να παραιτηθώ, μπας και βρω μία σωστή δουλειά, με οκτάωρο και αληθινές αποδοχές,..».
Τη σημερινή ιστορία εργασιακής τρέλας έστειλε στο proson.gr ο αναγνώστης Γ.Μ.
Τις νέες ιστορίες μπορείτε να τις βρίσκετε κάθε Δευτέρα στην αντίστοιχη στήλη: Ιστορίες εργασιακής τρέλας