Το Proson.gr παρουσιάζει τη νέα «ιστορία εργασιακής τρέλας» που περιλαμβάνεται στη νέα εβδομαδιαία στήλη της ιστοσελίδας και στην οποία οι συντάκτες αλλά και οι αναγνώστες μοιράζονται αυτό που περιγράφει ο τίτλος: Ιστορίες εργασιακής τρέλας!
Τα ονόματα των πρωταγωνιστών αλλά και των επιχειρήσεων / εταιρειών (όπου αναφέρονται) έχουν παραλλαχθεί για προφανείς λόγους, αλλά οι ιστορίες είναι... πέρα για πέρα αληθινές!
«Πήγα για σεζόν σε νησί. Γύρισα με τραύμα (και λίγο μαύρισμα!)»
«Φέτος είπα να ζήσω το «όνειρο». Καλοκαίρι σε νησί, δουλειά σε μαγαζί δίπλα στο κύμα, με την κοπέλα μου παρέα — τι πιο ιδανικό; Ε, λοιπόν, να σας πω κάτι; Όταν ακούτε κάποιον να λέει «δουλειά σε νησί», να ρωτάτε πρώτα ποιο νησί και ποια δουλειά.
Φτάσαμε γεμάτοι όρεξη. Οι εργοδότες μάς είχαν ζωγραφίσει τον παράδεισο: ωράριο χαλαρό, πελάτες ευδιάθετοι, «η ομάδα μας είναι οικογένεια» — αυτά τα κλασικά που λες «ωραία, βρήκαμε τον άνθρωπό μας». Μόνο που η «οικογένεια» αποδείχτηκε κάτι ανάμεσα σε reality show και κακή δραματική σειρά.
Η μέρα ξεκινούσε με φράσεις όπως «σήμερα θα είναι ήσυχα» και κατέληγε με καυγάδες για το ποιος έφερε τις πετσέτες, ποιος ξέχασε να γεμίσει το πάγο και γιατί ο ήλιος αποφάσισε να δύσει τόσο νωρίς. Η ατάκα «είμαστε μια οικογένεια» σύντομα μεταφράστηκε σε «αντέξτε ο ένας τον άλλον, δεν έχουμε προσωπικό».
Λεφτά, οκ! — καλά ήταν. Αλλά όταν κάθε βράδυ κοιμάσαι με το άγχος αν αύριο θα φας κατσάδα γιατί χαμογέλασες «πολύ λίγο», κάπου αρχίζει και ραγίζει το όνειρο. Ξαφνικά αυτό που αγαπούσα να κάνω, η δουλειά που με γέμιζε, έμοιαζε με τιμωρία.
Κι εκεί, ανάμεσα σε μία παραγγελία freddo espresso και μια λογομαχία για το ποιος θα μαζέψει τα ποτήρια, έπιασα τον εαυτό μου να σκέφτεται: μήπως να φύγουμε; Γιατί, εντάξει, η ζωή είναι μικρή. Και δεν αξίζει να τη χαραμίζεις σε ένα περιβάλλον που σε στραγγίζει.
Το αστείο; Νιώθουμε τύψεις. Λες και χρωστάμε κάτι σε ένα μαγαζί που μας έκανε να μετράμε τις μέρες αντί για τις στιγμές. Λες και το να προστατεύεις την ψυχική σου υγεία είναι έγκλημα.
Τελικά, νομίζω πως η σεζόν αυτή μου έμαθε κάτι: ο παράδεισος δεν έχει να κάνει με το πού είσαι, αλλά με το πώς νιώθεις εκεί. Και αν πρέπει να διαλέξω ανάμεσα σε τοξικότητα και ηρεμία, προτιμώ την ησυχία — ακόμα κι αν δεν έχει θέα θάλασσα.».
Τη σημερινή ιστορία εργασιακής τρέλας έστειλε στο proson.gr η αναγνώστρια Κ.Ν.
Τις νέες ιστορίες μπορείτε να τις βρίσκετε κάθε Δευτέρα στην αντίστοιχη στήλη: Ιστορίες εργασιακής τρέλας
Μπορείτε αν θέλετε να μας στείλετε και εσείς στο e-mail: [email protected], ιστορίες εργασιακής τρέλας που έχετε βιώσει για να τις δημοσιεύσουμε!
