Το Proson.gr παρουσιάζει τη νέα «ιστορία εργασιακής τρέλας» που περιλαμβάνεται στη νέα εβδομαδιαία στήλη της ιστοσελίδας και στην οποία οι συντάκτες αλλά και οι αναγνώστες μοιράζονται αυτό που περιγράφει ο τίτλος: Ιστορίες εργασιακής τρέλας!
Τα ονόματα των πρωταγωνιστών αλλά και των επιχειρήσεων / εταιρειών (όπου αναφέρονται) έχουν παραλλαχθεί για προφανείς λόγους, αλλά οι ιστορίες είναι... πέρα για πέρα αληθινές!
Όλα ξεκίνησαν όταν προσλήφθηκα στη νέα μου δουλειά. Ήταν η ευκαιρία που περίμενα τόσο καιρό – το όνειρο για την επαγγελματική μου εξέλιξη. Ανέβαινα τις σκάλες του κτιρίου το πρώτο πρωί με την αίσθηση ότι άνοιγε μπροστά μου ένας νέος κόσμος. Δεν ήξερα τότε ότι οι σκάλες αυτές δεν οδηγούσαν σε ευκαιρίες, αλλά σε φυλακή.
Ο υπεύθυνος του τμήματος ήταν ο τύπος του "άγρυπνου" ηγέτη. Η κάθε μου κίνηση παρακολουθείτο, κάθε λάθος μου ενισχυόταν και υπερεκτιμούνταν. Αν έκανα κάτι σωστό, αυτό ήταν δεδομένο και σχεδόν αόρατο. Δεν υπήρχε καμία αναγνώριση, κανένα "μπράβο". Αντιθέτως, αν έκανα το παραμικρό λάθος, γινόταν πανικός.
Η καθημερινότητα ήταν μια ατελείωτη σειρά από deadlines που έμοιαζαν με τοίχους χωρίς παράθυρα. Στην αρχή προσπαθούσα να αντεπεξέλθω, προσπερνώντας τα άγχη και τις πιέσεις. Είχα την ψευδαίσθηση ότι αν προσπαθούσα αρκετά, όλα θα βελτιώνονταν. Αλλά όσο πιο πολύ προσπαθούσα, τόσο μεγαλύτερη πίεση δεχόμουν.
Μέρα με τη μέρα, άρχισα να νιώθω ότι η δουλειά μου με κατατρώει. Ήμουν εκεί, αλλά δεν ήμουν εκεί. Στο μυαλό μου όλο και περισσότερο κυριαρχούσε η σκέψη ότι τίποτα δεν είχε πραγματική αξία. Τι ήταν αυτό που με έφερνε κάθε μέρα στο γραφείο; Τι ήταν αυτό που με κρατούσε να μην τα παρατήσω; Ο φόβος μήπως θεωρηθώ αδύναμος, ή μήπως απλά ότι χρειαζόμουν το μισθό.
Η ανυπαρξία ελευθερίας, η έλλειψη σεβασμού και η συνεχής υπερφόρτωση με προγράμματα και αναθέσεις είχαν αρχίσει να με κάνουν να χάνω την αυτοεκτίμησή μου. Τη μία μέρα ήμουν το καλύτερο μέλος της ομάδας, την επόμενη ήμουν το άτομο που δεν μπορούσε να κρατήσει τον ρυθμό. Στην πραγματικότητα, όμως, δεν υπήρχε ποτέ αυτή η καθαρή γραμμή επιτυχίας, μόνο μια διαρκής ανατροπή προσδοκιών.
Κάθε βράδυ γύριζα σπίτι και δεν ήξερα τι να κάνω με τον εαυτό μου. Δεν υπήρχε καν χρόνος για να απολαύσω κάτι από τη ζωή. Ένα γεύμα στο σπίτι, μπροστά στην τηλεόραση, προσπαθώντας να αφήσω την ένταση να φύγει από το σώμα μου. Αλλά το μυαλό μου, γεμάτο από ανοιχτά θέματα και αναπάντητα e-mails, δεν έβρισκε ηρεμία. Και το πρωί ξανά, τα ίδια.
Ένιωθα παγιδευμένος. Σαν να μην υπήρχε δρόμος εξόδου. Κάθε μέρα ήμουν εκεί, προσπαθώντας να ανταποκριθώ σε ένα σύστημα που δεν είχε κανένα ενδιαφέρον για μένα, εκτός από το να παράγω και να παραδίδω. Και όσο πιο πολύ το καταλάβαινα, τόσο περισσότερο απομακρυνόμουν από την εικόνα του εαυτού μου που είχα δημιουργήσει. Πλέον, δεν ήξερα ποιος ήμουν χωρίς τη δουλειά μου, χωρίς την καθημερινή καταπίεση που με έθρεφε και με κατέστρεφε ταυτόχρονα.
Ποιος ήταν ο λόγος που συνέχιζα; Κι αν έφευγα, τι θα έμενε πίσω; Μια αίσθηση απώλειας και αβεβαιότητας με τύλιγε. Ήμουν καταδικασμένος να συνεχίσω αυτόν τον φαύλο κύκλο ή υπήρχε κάτι καλύτερο εκεί έξω;
Τη σημερινή ιστορία εργασιακής τρέλας έστειλε στο Proson.gr ο αναγνώστης Α.Κ.
Τις νέες ιστορίες μπορείτε να τις βρίσκετε κάθε Δευτέρα στην αντίστοιχη στήλη: Ιστορίες εργασιακής τρέλας.
