Το Proson.gr παρουσιάζει τη νέα «ιστορία εργασιακής τρέλας» που περιλαμβάνεται στη νέα εβδομαδιαία στήλη της ιστοσελίδας και στην οποία οι συντάκτες αλλά και οι αναγνώστες μοιράζονται αυτό που περιγράφει ο τίτλος: Ιστορίες εργασιακής τρέλας!
Τα ονόματα των πρωταγωνιστών αλλά και των επιχειρήσεων / εταιρειών (όπου αναφέρονται) έχουν παραλλαχθεί για προφανείς λόγους, αλλά οι ιστορίες είναι... πέρα για πέρα αληθινές!
Διαβάζοντας τις ιστορίες των επισκεπτών του site, θα ήθελα να σας πω κι εγώ τη δική μου.
Θα σας πάω πίσω, στα χρόνια της βαθιάς κρίσης, το 2010-2016. Που εν μέσω μνημονίων, τρόικας, capital control, οι εταιρείες απέλυαν υπαλλήλους ή τους μείωναν δραματικά το μισθό ή απαιτούσαν εργασία εκτός ωραρίου απλήρωτη. Και μεγάλη καθυστέρηση καταβολής μισθού και απαίτηση για επιστροφή δώρου Χριστουγέννων και Πάσχα ή επιδομάτων αδείας. Και ο κόσμος δεν μιλούσε για να μην χάσει τη δουλειά του και τα ένσημα. Το 2010 λοιπόν με προσέλαβαν στην εταιρεία κλιματιστικών, από την οποία πήρε σύνταξη ο πατέρας μου. Το αντικείμενο εργασίας μου θα αφορούσε σε εξωτερικές εργασίες (εφορίες, τράπεζες, λογαριασμούς) και βοήθεια στο γραφείο.
Τετράωρη εργασία, με μισθό 396 ή 398 ευρώ, που θεωρούνταν πολύ καλός για εκείνη την εποχή (που ένας οχτάωρος υπάλληλος πληρώνονταν με 450 ευρώ), συν τα έξοδα της κάρτας για τα μέσα μεταφοράς!! Έχοντας συμπληρώσει 2 χρόνια ανεργίας και έχοντας κουραστεί να πηγαίνω σε συνεντεύξεις, στις οποίες οι άνθρωποι που έκαναν τη συνέντευξη με κοιτούσαν σαν μίασμα όταν άκουγαν ή έβλεπαν στο βιογραφικό μου πόσο καιρό είχα να δουλέψω-ενώ όπου και να πήγαινα με απέρριπταν ακριβώς για το λόγο ότι δεν έχω εμπειρία-και με ειρωνεύονταν ή μου μιλούσαν σαν να αμφισβητούσαν ότι μπορώ να αντεπεξέλθω στις συγκεκριμένες θέσεις (οι οποίες αφορούσαν κυρίως εξυπηρέτηση πελατών)-τρομάρα μου που πίστευα ότι ένας πτυχιούχος θα είχε τουλάχιστον έναν στοιχειώδη σεβασμό-και γενικά είχαν μία αλαζονική έως και εχθρική στάση, μου φαίνονταν παράδεισος αυτή η δουλειά!! Και θα έβγαινα λίγο απ' το σπίτι και θα είχα λεφτά να πληρώνω τις ανάγκες μου.
Τους πρώτους 4-5 μήνες ήταν ΟΚ. Μετά όμως όχι. Περνάει το 1ο δεκαπενθήμερο, δεν βλέπω μισθό (το μισό μισθό δηλαδή, καθώς μας πλήρωναν κάθε 15 και 30 του μηνός). Λέω κάτι θα έγινε, θα μας πληρώσουν τη Δευτέρα. Κι άλλες τέτοιες μικρές καθυστερήσεις. Μετά από κάποια δεκαπενθήμερα, η καθυστέρηση έγινε μεγαλύτερη.
Ώσπου τα δεκαπενθήμερα έγιναν μήνες. Όταν το συζητούσα με τους γονείς μου, η απάντησή τους ήταν "κάνε υπομονή, που θα φύγεις από σίγουρη δουλειά", "τόσος κόσμος ψάχνει δουλειά εκεί έξω", "παντού έτσι είναι", "κι ο Τάδε άκουσα πως είναι απλήρωτος", "τουλάχιστον δεν σου ζήτησαν πίσω το δώρο, όπως σε τόσους και τόσους", "εσύ φεύγεις στην ώρα σου, άντε ένα μισάωρο αργότερα, άλλοι κάθονται και πολύ παραπάνω".... Και τότε έπεφτα στην παγίδα να σκεφτώ ότι είμαι εγώ η υπερβολική και η εύθικτη. Στο μεταξύ, εκμεταλλεύονταν και τον πατέρα μου να τους κάνει διάφορες δουλειές, όπως το να τους πηγαίνει τα αυτοκίνητά τους τα προσωπικά για ΚΤΕΟ, ή να κάθεται στο γραφείο για 10-15 μέρες το καλοκαίρι, κυρίως για τα τηλέφωνα (για αυτό του έδιναν το κατιτίς). Πέρασε μία περίοδος και έγινε μία ανάκαμψη, και μας έδιναν κάποια από τα χρωστούμενα, όμως είχα χάσει πια το μέτρημα.... Μετά από αυτή την περίοδο ανάκαψης, τα πράγματα επανήλθαν στην προηγούμενη κακή κατάσταση.
Μάλλον έγιναν χειρότερα. Μου έδιναν 100 ευρώ κάθε 3 μήνες!! Ήμουν όμως ένας από τους πολλούς που δεν μιλούσαν, όπως ανέφερα στην αρχή. Όχι μόνο για να μην χάσω τη δουλειά μου, αλλά ένιωθα πως θα εκθέσω και τον πατέρα μου, και ότι γενικά θα δημιουργήσω ένα δυσάρεστο κλίμα που θα είναι εις βάρος μου. Είχα όμως αρχίσει να ρωτώ ήρεμα και ευγενικά πότε θα πληρωθούμε. Οι απαντήσεις που έπαιρνα ήταν σύντομες και κοφτές (τύπου "αυτές τις μέρες", "μπορεί αύριο", που φυσικά δεν τηρούνταν). Μέχρι που ήρθε η αντίστροφη μέτρηση....
Μετά από 17-18 χρόνια δήλωσε παραίτηση η Μ., η υπάλληλος του γραφείου, λόγω μετάθεσης του συζύγου της εκτός Αθηνών. Στη θέση της ήρθε μία άλλη, η Ι., η οποία επίσης έφυγε σε 3-4 μήνες. Έψαξαν και βρήκαν άλλη υπάλληλο, την Κ., η οποία έρχονταν για μία εβδομάδα δοκιμαστικά για να μάθει τη δουλειά. Όταν όμως ήρθε η μέρα να αναλάβει, δεν εμφανίστηκε ποτέ (μάλιστα θυμάμαι ότι την καλούσαν και δεν απαντούσε)!! Μετά από όλα αυτά, είχαν τη....φαεινή ιδέα να βάλουν εμένα στο γραφείο!! Με φώναξε ο διευθυντής στο γραφείο του λοιπόν, μαζί με τον υποδιευθυντή και τη λογίστρια (η οποία ήταν η σύζυγος του διευθυντή) να μου ανακοινώσουν την απόφασή τους.
Μου παρουσίαζαν τη θέση σαν να ήταν....θέση υπουργού!! Ήταν η πρώτη φορά από τις πολλές που ακολούθησαν που μου έδειχναν πια ξεκάθαρα πόσο με υποτιμούν και πόσο θεωρούν ότι μπορούν να με κοροϊδεύουν και να νομίζουν ότι τους πιστεύω!! Η δε λογίστρια μου έδειξε ένα μίσος, που πραγματικά δεν μπορώ ακόμα να καταλάβω από που πήγαζε. Το ότι μπορεί να με αντιπαθούσε όπως ο καθένας μπορεί να αντιπαθήσει κάποιον ή να θεωρούσε πως η συνεργασία μας δεν ήταν και πολύ καλή, δεν μου δικαιολογούσε τον τρόπο που με κοιτούσε ή μου μιλούσε. Όσο περνούσε ο καιρός, δεν είχα ποιον και τι να πρωτοαντιμετωπίσω. Την υποτίμηση του διευθυντή, το μίσος της λογίστριας, τον υποδιευθυντή που ήταν αμέτοχος.... Φωνές συνεχώς για ό,τι δεν κατάφερνα με την πρώτη φορά, θυμίζοντάς μου ότι έφερναν την Ι. για να με εκπαιδεύει κι εγώ δεν έμαθα τίποτα.
Σημειωτέον ότι η Ι. με "εκπαίδευσε" 3 μέρες, από 2 ώρες την ημέρα, ενώ εκείνη είχε εκπαιδευτεί από τη Μ. 2 ολόκληρες εβδομάδες όλο το οχτάωρο. Φαντάζομαι ότι την αντιλαμβάνεστε τη διαφορά. Μέχρι που κουράστηκα πια να αντιπαρατίθεμαι και να είμαι σε ετοιμότητα για να υπερασπίζομαι τον εαυτό μου ακόμα και επειδή ζω και αναπνέω, και σταμάτησα να αντιδρώ στη συμπεριφορά τους. Αν αναρωτιέστε για τις πληρωμές, όχι μόνο δεν καλυτέρεψε τίποτα, αλλά μου ζητούσαν να μένω οχτάωρο, αντί για τετράωρο, χωρίς καν να υπογράψω νέα σύμβαση.
Όταν τολμούσα να κάνω νύξη για το θέμα των πληρωμών, οι απαντήσεις του διευθυντή ήταν "εσένα δεν σου δίνουν οι γονείς σου;;" (οι οποίοι ήταν συνταξιούχοι), "πως κάνεις έτσι, δεν έχεις υποχρεώσεις", "μα μόνο τα λεφτά σκέφτεσαι, αντί να κοιτάξεις να μάθεις τη δουλειά" ή "εδώ έχεις σίγουρη δουλειά και κάνεις έτσι για λίγη καθυστέρηση;;", "άλλοι ζητάνε πίσω και τα δώρα, εμείς δεν είμαστε κλέφτες".... Ενώ η λογίστρια με ρωτούσε με υφάκι "καινούργια τα παπούτσια, ε;;", "έβαψες τα μαλλιά σου, ε;;".....
Στο μεταξύ, οι ψυκτικοί τον απειλούσαν ότι δεν θα έρθουν για δουλειά τις επόμενες ημέρες αν δεν πληρωθούν, και τους έδινε κάτι. Και πάμε στο ακόμα χειρότερο. Μία μέρα μου ζήτησε η λογίστρια να κάνω μία δουλειά. Δεν θυμάμαι ακριβώς, αλλά ήταν να καλέσω μία άλλη εταιρία να ζητήσω κάτι και αυτοί κατάλαβαν κάτι άλλο, και θεωρήθηκα υπεύθυνη επειδή δεν ήμουν σαφής. Και εκτός του ότι αντέδρασε λες και έπεσε το ταβάνι και την πλάκωσε, μου λέει γκαρίζοντας "άι στο διάολο, άχρηστο άτομο"!! Τι έκανα;; Έσκυψα το κεφάλι και έσπευσα να διορθώσω το "λάθος" μου. Ναι, μάλιστα. Το οποίο....φοβερό και τρομερό λάθος διορθώθηκε αμέσως!! Δεν θα συγχωρέσω ποτέ τον εαυτό μου που δεν σηκώθηκα να φύγω την ίδια στιγμή. Ή τουλάχιστον, έπρεπε την επόμενη ημέρα να μην πάω στη δουλειά και να τους πω ότι θα επιστέψω με συγγνώμη και τα μισά δεδουλευμένα ή αλλιώς να με απέλυαν.
Βέβαια, δυστυχώς δεν θα είχα την υποστήριξη των γονιών μου. Μέρες μετά το συζήτησα μαζί τους, ότι δεν πάει άλλο να μου χρωστάνε, να απαιτούν από εμένα και να με βρίζουν, και επιτέλους μου είπαν οι ίδιοι να φύγω. Την επομένη ανακοινώνω ότι θα φύγω τέλος του μηνός. Και με ρωτάει ο υποδιευθυντής: "συμφωνεί ο πατέρας σου;;"!! Εκεί μάλλον ύψωσα τη φωνή μου για πρώτη φορά, λέγοντας "να διαφωνεί να φύγω από μια εταιρία που δεν με πληρώνει και ζητάει από εμένα όλο και περισσότερα;;".... Και τα άκουσε και ο διευθυντής: "αν έβριζαν έτσι τα παιδιά της, δηλαδή τα παιδιά ΣΑΣ, θα της άρεσε, και θα ΣΑΣ άρεσε;;" (αναφερόμενη φυσικά στην κουβέντα που μου είπε η λογίστρια).... Λίγες μέρες πριν φύγω λοιπόν έτυχε και μείναμε μόνες στο γραφείο με τη λογίστρια, η οποία όλες αυτές τις μέρες συνέχιζε να φαίρεται έτσι, και την άκουσα να μου μιλάει πιο ανθρώπινα. Είπα κι εγώ, η αφελής, ότι κατάλαβε το λάθος της. Ναι, καλά!! Μου πέταξε ότι....οι γυναίκες του ζωδίου μου είναι αντιπαθητικές (ανέφερε το ζώδιό μου, το οποίο λογικά ήξερε από την ημερομηνία γέννησής μου)!!! Δεν το πίστευα ότι το άκουσα αυτό το πράγμα!! Ειλικρινά τι άλλο θα άκουγα εκεί μέσα;;
Όταν λοιπόν, την τελευταία μέρα, μου έδιναν τις αποδείξεις μισθοδοσίας, και άλλα έγγραφα, είδα ότι μου χρωστάνε....4.585,21 ευρώ!! Ακόμα το θυμάμαι το ποσό!! Πέρασε ένας, δύο μήνες, ούτε cent στο λογαριασμό μου. Να λέω στους γονείς μου ότι κάτι πρέπει να κάνουμε, και να μου λένε....να μην τραβάω τα πράγματα στα άκρα και να μην με πιάνει τρέλα!! Τελικά ένας συγγενής μας τους έπεισε, καθώς το συζήτησαν τυχαία, ότι πρέπει να κάνουμε κάτι άμεσα γιατί μπορεί να δηλώσουν πτώχευση. Ακόμα τους το χτυπάω αυτό. Καθώς η μητέρα μου δούλευε σε συμβολαιογραφείο και γνώριζε αρκετούς δικηγόρους, βάλαμε δικηγόρο. Στο μεταξύ, πήγα και στην επιθεώρηση εργασίας, που του γνωστοποίησαν την καταγγελία. Λίγο αυτό, λίγο οι απειλές του δικηγόρου, μου έδωσαν τα χρήματά μου σε 3 δόσεις. Όταν έλαβα και την 3η επιταγή λοιπόν, κόψαμε κάθε επικοινωνία. Παρεμπιπτόντως, η εταιρία υπάρχει ακόμα.
Ξέρω ότι αρκετοί από εσάς θα λέτε μέσα σας διάφορα για εμένα, και ίσως να έχετε δίκιο. Όμως, πολλές φορές τα αίτια που δεχόμαστε τέτοιες συμπεριφορές είναι βαθύτερα. Και δεν εννοώ μόνο το ότι είχα ανάγκη την υποστήριξη των γονιών μου, που είναι μιας άλλης εποχής και νοοτροπίας άνθρωποι οπότε βλέπουν αλλιώς τα πράγματα, αλλά ίσως κι εγώ στο βάθος να πίστευα ότι αυτή η συμπεριφορά απέναντί μου είναι φυσιολογική. Ακολούθησαν κι άλλες δουλειές, που δεν μου συμπεριφέρονταν καλά (όχι βέβαια σε τέτοιο βαθμό), αλλά δεν το ανέχτηκα για πολύ. Και γενικά, το ανέχομαι όλο και λιγότερο, και όσο μπορώ, μιλάω. Αν και το να επικοινωνείς αυτά που σε ενοχλούν-που τόσοι και τόσοι ειδικοί και μη, το συμβουλεύουν-δεν είναι πάντα εύκολο γιατί απλώς δεν βγάζεις άκρη.
Σας ευχαριστώ πολύ για το χρόνο σας όσοι διαβάσατε το ποστ μου, τη σελίδα για το χώρο που μου αφιέρωσε, και εύχομαι σε όλους να είστε πάντα καλά και ευτυχισμένο το 2026, με υγεία!!
Τη σημερινή ιστορία εργασιακής τρέλας έστειλε στο proson.gr η Α.Ρ.
Τις νέες ιστορίες μπορείτε να τις βρίσκετε κάθε Δευτέρα στην αντίστοιχη στήλη: Ιστορίες εργασιακής τρέλας
Μπορείτε αν θέλετε να μας στείλετε και εσείς στο e-mail: [email protected], ιστορίες εργασιακής τρέλας που έχετε βιώσει για να τις δημοσιεύσουμε!
