Ακόμη μία παραίτηση σημειώθηκε από τον ΣΥΡΙΖΑ Προοδευτική Συμμαχία, καθώς ο Τάκης Κορμάς γνωστοποίησε την αποχώρησή του με επιστολή του προς τη Γραμματέα του κόμματος, Ράνια Σβίγκου, την οποία κοινοποίησε και προς τον Πρόεδρο του κόμματος, Σωκράτη Φάμελλο.
Ο κ. Κορμάς, προερχόμενος από το ΠΑΣΟΚ και γιατρός στο επάγγελμα και πολύ γνωστό στέλεχος, ανήκε στον πυρήνα της ομάδας των «πασοκογενών» μαζί με τη Ζωή Καρκούλια, η οποία άνοιξε πρώτη το χορό των παραιτήσεων στον ΣΥΡΙΖΑ ΠΣ.
Τόνισε πως στον ΣΥΡΙΖΑ ΠΣ «αντί της συγκρότησης ενός συνεκτικού θεσμικού και αξιακού σχεδίου, ικανού να απαντήσει στις ανάγκες της κοινωνικής πλειοψηφίας και στα αιτήματα της εποχής, κυριάρχησε ένας εσωστρεφής κύκλος φθοράς: η αμηχανία, ο διαχειριστικός πραγματισμός, η ατέρμονη μετάβαση χωρίς την πολιτική φαντασία ή την ιδεολογική τόλμη που απαιτείται στη σημερινή ιστορική συγκυρία».
«Χωρίς σαφή ιδεολογική κατεύθυνση»
«Η πολιτική δεν είναι – και δεν μπορεί να είναι – απλώς διαχείριση. Είναι δημιουργία νοήματος, είναι πράξη ρήξης και ανάληψης ιστορικής ευθύνης. Χωρίς σαφή ιδεολογική κατεύθυνση, χωρίς κοινωνική νομιμοποίηση, χωρίς ρήξη με τον θεσμικό φορμαλισμό που καθηλώνει κάθε χειραφετική προοπτική, ο ΣΥΡΙΖΑ ΠΣ χάνει την ταυτότητά του» τονίζει ο κ. Κορμάς, επισημαίνοντας ακόμη πως «η σημερινή ηγεσία, αντί να σταθεί στο ύψος της ιστορικής συγκυρίας ως η τελευταία ελπίδα ανασύνταξης, αξιοπιστίας και προοπτικής, μετά από τις διαψεύσεις και τις ανεπαρκείς επιλογές του προηγούμενου διαστήματος, επέλεξε να αναπαραγάγει τα ίδια κλειστά συστήματα λήψης αποφάσεων, που αποξενώνουν την κοινωνική βάση και καθηλώνουν κάθε ζωντανή πολιτική δυναμική».
Μιλώντας σε προσωπικό τόνο, ο κ. Κορμάς επισημαίνει πως «η αποχώρησή μου δεν αποτελεί ρήξη με τους συντρόφους και τις συντρόφισσες που πορευτήκαμε μαζί – το αντίθετο: είναι πράξη συνέπειας, σεβασμού και ευθύνης». «Θεωρώ πως σε συνθήκες σύγχυσης, η σιωπή μπορεί να εκφράσει πιο ουσιαστικά τη στάση ενός ανθρώπου από τη μηχανική επιμονή στη συμμετοχή. Άλλωστε, για μένα, η πολιτική δεν υπήρξε ποτέ βιοπορισμός ή πεδίο προσωπικής καταξίωσης· αποτέλεσε χώρο αξιακής δέσμευσης, όχι διαδρομής», συνέχισε ο ίδιος, καταλήγοντας με νόημα πως «δεν είναι όλες οι αποχωρήσεις αποστασιοποίηση. Κάποιες είναι απλώς συνέπεια – χωρίς δεύτερη πράξη, χωρίς σκηνικό αναπαράστασης».
