Συγκινημένος εμφανίστηκε ο πρωθυπουργός Κυριάκος Μητσοτάκης στην κηδεία του σπουδαίου τραγουδοποιού, Διονύση Σαββόπουλου, το μεσημέρι του Σαββάτου στην Μητρόπολη Αθηνών
Στον επικήδειό του, ο κ. Μητσοτάκης τόνισε πως ο μεγάλος μουσικός κατάφερε να συνδέσει το ροκ με το έντεχνο, το δημοτικό και το δημώδες, ενώ στον πολιτικό χώρο οι ιδέες του συναντήθηκαν με τον ρεαλισμό της φιλελεύθερης σκέψης. Αναφέρθηκε επίσης στον προφητικό χαρακτήρα του τραγουδιού «Άγγελος εξάγγελος», υπογραμμίζοντας ότι τα λόγια του Σαββόπουλου «γεφυρώνουν την ευαισθησία της τέχνης με τον πραγματισμό της πολιτικής».
Ο πρωθυπουργός μίλησε για την παρακαταθήκη που αφήνει ο Διονύσης Σαββόπουλος, λέγοντας ότι «για το τεράστιο μουσικό του έργο και την κληρονομιά του θα νιώθουν περήφανοι η σύζυγός του Άσπα, τα παιδιά και τα εγγόνια του».
Στον επικήδειο του, ο κ. Μητσοτάκης περιέγραψε τον Νιόνιο ως έναν άνθρωπο που συμβάδισε με τη ζωή της χώρας, δίνοντας χαρά στις όμορφες στιγμές και προειδοποιώντας στις δύσκολες. Τόνισε ότι ποτέ δεν αιχμαλωτίστηκε από δογματισμούς, ενώ η καλλιτεχνική του δημιουργία συνδυάστηκε με ανοιχτή σκέψη και πολιτική ευαισθησία.
Ο Σαββόπουλος δεν έλαβε ποτέ δημόσια αξιώματα, αλλά κατάφερε να ενώσει τους Έλληνες μέσω της τέχνης και της πολιτικής του δράσης. Η καλλιτεχνική του κληρονομιά παραμένει ζωντανή και επηρεάζει γενιές Ελλήνων, εμπνέοντας νέους που θα πάρουν μια κιθάρα για να εκφράσουν την αλήθεια τους μέσα από τη μουσική.
Ο κ. Μητσοτάκης έκλεισε λέγοντας: «Νιόνιο μας δεν θα σε αποχαιρετήσω με ένα απλό αντίο, όσο με ένα μεγάλο ευχαριστώ στο όνομα τόσων γενεών που σφράγισε η διαδρομή σου».
Ο επικήδειος του Κυριάκου Μητσοτάκη
«Για τον άνθρωπο και τραγουδοποιό που αποχαιρετούμε σήμερα θα μιλούν πάντα τα συναισθήματα όσων ταξίδεψαν με τις νότες και τους στίχους του. Κάτι φυσικό αφού κατά καιρούς τραγούδησε για τον καθένα από εμάς. Προσωπικά δεν είμαι εδώ μόνο σαν φίλος και σαν θαυμαστής του, αλλά και από χρέος προς έναν μεγάλο Έλληνα που έζησε και περιέγραψε μοναδικά τις περιπέτειες του τόπου. Ο Νιόνιος σε όλη του τη ζωή συμβάδισε με τη ζωή της χώρας δίνοντας ώθηση χαράς στις όμορφες ανηφόρες, αλλά και προειδοποιώντας στις μεγάλες κατηφόρες έχοντας πάντα τη δική του άποψη για τα πράγματα. Ανοιχτή, αλλά ποτέ αιχμάλωτη δογμάτων. Όπως στη μουσική πέτυχε να φέρει το ροκ κοντά στο έντεχνο, το δημοτικό και το δημώδες, έτσι και στο πολιτικό πεδίο από τις οραματικές ιδέες της αριστεράς συναντήθηκε με τον ρεαλισμό της φιλελεύθερης σκέψης.
Δεν θα κρύψω ότι τα λόγια που προσωπικά θα ξεχώριζα είναι αυτά που ο Διονύσης ταίριαξε στον «Άγγελο εξάγγελο» ίσως γιατί υπήρξαν απόλυτα προφητικά για όσα ζήσαμε. Αποτελούν ευθύ και βαθύ δημόσιο λόγο. Καταφέρνουν κάτι σπάνιο, να γεφυρώσουν τον ευαίσθητο κόσμο της τέχνης με τον πραγματισμό της πολιτικής. Και τι λένε αυτά τα λόγια; «Τα νέα που μας έφερε ήταν όλα μια ψευτιά, κι ακούγοντάς τον ησύχαζε η ψυχή μας». Ωστόσο όσο φάνηκε πως η νύχτα εναλάσσονταν με νύχτα οι θαυμαστές του είπαν να φύγει μουδιασμένα. Αφού ο άγγελος δεν είχε νέα ευχάριστα να πει, καλύτερα να μη πει κανένα. Μια απόδειξη πως η καλλιτεχνική ευαισθησία γίνεται συχνά πολύ πιο περιγραφική και πιο σκληρή από κάθε πολιτικό επιχείρημα. Από τη μια πρωτοπόρος στο πεντάγραμμο και αιρετικός στα σχόλιά του. Από την άλλη, ένας πατριώτης μιλώντας με τη βραχνή φωνή, πότε του γλυκού αφηγητή και πότε του επικριτή κάθε λάθους του κράτους ή του πολίτη.
Δεν ήταν μόνο η δημόσια συμπεριφορά του Διονύση. Νιώθω να ενώνουν στο πρόσωπό του την τέχνη με την πολιτική, αυτός που δεν δέχθηκε ποτέ δημόσιες θέσεις ή αξιώματα. Ήταν το μήνυμα της ενότητας των Ελλήνων που διέτρεχε το έργο και τη δράση του. Πάντοτε με χορούς κυκλωτικούς και με την αγάπη, όπως έλεγε να είναι στο τέλος η μεγάλη ανάσα όλων μας. Όλα τα παραπάνω τα συνόδευε η αίσθηση της ατομικής ευθύνης απέναντι στο σύνολο. Κάτι που περιγράφει ο ίδιος στις τελευταίες λέξεις του αυτοβιογραφικού βιβλίου του.
«Ο κόσμος με έχει πικράνει τόσο πολύ που σκέφτομαι να τα παρατήσω όλα. Μετά σκέφτομαι πάλι ότι αυτό το επάγγελμα μόνος του το διάλεξες, ουδείς σε υποχρέωσε». Ένα αντάμωμα που ήταν από νωρίς το όνειρό του. Γιατί με τον κόσμο θα ζει ο Σαββόπουλος από εδώ και στο εξής, ανήκοντας στους λίγους που ενώ ψυχαγωγούν με τον τρόπο τους μας καθορίζουν. Έτσι διεύρυνε τους ορίζοντες των ήχων και των στίχων για να καταστεί τελικά ο χρονογράφος του ελληνικού τραγουδιού επί μισό και πλέον αιώνα. Η κληρονομιά του δεν αποτελεί μόνο ένα τεράστιο κομμάτι της ελληνικής μας ιστορίας, αλλά και ένα κομμάτι της συλλογικής μας μνήμης.
Νιόνιο μας δεν θα σε αποχαιρετήσω με ένα απλό αντίο, όσο με ένα μεγάλο ευχαριστώ στο όνομα τόσων γενεών που σφράγισε η διαδρομή σου. Από αύριο δεν θα υπάρχεις μόνο μέσα από τα τραγούδια σου. Θα σε σκεφτόμαστε κάθε φορά που ένας νέος θα πιάνει μια κιθάρα για να κάνει την αλήθεια του μουσική, αλλά και σε κάθε συγκυρία που θα μας καλεί να κοιταχτούμε στον εθνικό μας καθρέφτη με τα καλά μας και τα στραβά μας. Πάνω από όλα όμως για να διακρίνουμε τις ξεχωριστές αρετές των Ελλήνων εκείνων που θα σηκώσουν την ψυχή μας για να δώσουν ρεύμα στην κοινή μας πρόοδο. Να γίνουμε αληθινοί. Αυτός άλλωστε ήταν και ο στόχος σου ξεκινώντας από την Θεσσαλονίκη. Μια παρακαταθήκη που αξίζει να μας οδηγεί και με την οποία με το τεράστιο μουσικό σου έργο θα νιώθουν περήφανοι η αγαπημένη σου Άσπα, τα παιδιά σου και τα εγγόνια σου.»
