Το Proson.gr παρουσιάζει τη νέα «ιστορία εργασιακής τρέλας» που περιλαμβάνεται στη νέα εβδομαδιαία στήλη της ιστοσελίδας και στην οποία οι συντάκτες αλλά και οι αναγνώστες μοιράζονται αυτό που περιγράφει ο τίτλος: Ιστορίες εργασιακής τρέλας!
Τα ονόματα των πρωταγωνιστών αλλά και των επιχειρήσεων / εταιρειών (όπου αναφέρονται) έχουν παραλλαχθεί για προφανείς λόγους, αλλά οι ιστορίες είναι... πέρα για πέρα αληθινές!
«Το Παπουτσομάτι με είδε – και με απέλυσε»
Ξεκίνησα πρόσφατα να δουλεύω σε ένα κατάστημα παπουτσιών – δεν θα πω όνομα, αλλά ας το πούμε «Στα Παπούτσια σου», γιατί εκεί μέσα κυριολεκτικά περπατούσαμε σε ξένες σόλες.
Από την πρώτη μέρα κάτι δεν μου καθόταν καλά. Κάμερες παντού. Μία στο ταμείο, μία στο ράφι με τις μπότες, μία πάνω από τα κορδόνια – μέχρι και μία που κοιτούσε τα παπούτσια μας. Ναι, αυτό ήταν πραγματικό. Το φώναζαν κιόλας γελώντας: «Το Παπουτσομάτι!».
Δεν πέρασαν πολλές μέρες και έκανα το μοιραίο λάθος: πήγα στη δουλειά φορώντας τα δικά μου αθλητικά. Δεν άντεχα άλλο να φοράω εκείνα τα "κομψά, μονόχρωμα, εταιρικά" παπούτσια που σου μούδιαζαν τα δάχτυλα και σε έκαναν να περπατάς σαν κλόουν μετά από τριήμερο σε πανηγύρι.
Ήταν 4:30 το απόγευμα όταν με φώναξε η υπεύθυνη.
Η κάμερα έπιασε ότι δεν φοράς τα παπούτσια της εταιρείας», μου είπε με ένα ύφος "εγώ-δεν-έφταιγα-αλλά-να-σε-διώξω-πρέπει".
Προσπάθησα να εξηγήσω. Το σπίτι μου είναι μία ώρα μακριά, το σχόλασμα στις 6, δηλαδή, αν πήγαινα να αλλάξω, θα γυρνούσα μόνο και μόνο για να πω… "γεια σας".
Εκείνη το μετέφερε στον διευθυντή. Εκείνος, με ύφος Αστυνόμου Μπέκα σε μπουτίκ, έδωσε εντολή: «Να φύγει από το κατάστημα. ΤΩΡΑ.»
Και έφυγα. Ούτε καν με απέλυσαν επιτόπου. Απλώς με "απελευθέρωσαν", σαν περιστέρι από τελετή εγκαινίων. Μου είπαν να πάω τη Δευτέρα για υπογραφές και τα σχετικά.
Περπατώντας προς το σπίτι (με τα απαγορευμένα μου αθλητικά), σκεφτόμουν:
Είναι δυνατόν να με παρακολουθούν με τόσες κάμερες;
Είναι σοβαρό να με διώχνουν επειδή δεν φόρεσα τα σωστά παπούτσια;
Και, μεταξύ μας, γιατί στο καλό η κάμερα που κοιτάει τα παπούτσια έχει νυχτερινή όραση;
Από τότε, κάθε φορά που μπαίνω σε κατάστημα, νιώθω τα μάτια των καμερών να σκανάρουν τις σόλες μου.
Το Παπουτσομάτι δεν ξεχνάει!
Τη σημερινή ιστορία εργασιακής τρέλας έστειλε στο proson.gr η αναγνώστρια Φ.Κ.
Τις νέες ιστορίες μπορείτε να τις βρίσκετε κάθε Δευτέρα στην αντίστοιχη στήλη: Ιστορίες εργασιακής τρέλας
