Το Proson.gr παρουσιάζει τη νέα «ιστορία εργασιακής τρέλας» που περιλαμβάνεται στη νέα εβδομαδιαία στήλη της ιστοσελίδας και στην οποία οι συντάκτες αλλά και οι αναγνώστες μοιράζονται αυτό που περιγράφει ο τίτλος: Ιστορίες εργασιακής τρέλας!
Τα ονόματα των πρωταγωνιστών αλλά και των επιχειρήσεων / εταιρειών (όπου αναφέρονται) έχουν παραλλαχθεί για προφανείς λόγους, αλλά οι ιστορίες είναι... πέρα για πέρα αληθινές!
«Δουλεύω χωρίς όρια, χωρίς φωνή και χωρίς προοπτική. Και το χειρότερο; Ότι μου έμαθαν να το θεωρώ κανονικό»
Ξυπνάω πριν χτυπήσει το ξυπνητήρι. Όχι από συνέπεια· από άγχος. Το σώμα μου έχει μάθει ότι η μέρα ξεκινά πριν καν αρχίσει. Στις 6:30 είμαι όρθιος, στις 7:00 στο λεωφορείο, στις 8:00 «πρέπει» να είμαι χαμογελαστός. Δεν πληρώνομαι για το χαμόγελο, αλλά είναι υποχρεωτικό.
Η σύμβασή μου γράφει 8ωρο. Στην πράξη δουλεύω όσο «χρειαστεί». Δηλαδή πάντα παραπάνω. «Λίγη υπομονή», μου λένε. «Είναι δύσκολη περίοδος». Η δύσκολη περίοδος κρατάει χρόνια, αλλά εγώ είμαι πάντα ο καινούργιος, πάντα αυτός που πρέπει να αποδείξει ότι αξίζει να μείνει.
Κάνω τη δουλειά μου. Και τη δουλειά του συναδέλφου που έφυγε και δεν αντικαταστάθηκε. Και λίγο από τη δουλειά του προϊσταμένου, όταν εκείνος λείπει. Όχι γιατί πληρώνομαι παραπάνω, αλλά γιατί «να βοηθήσουμε όλοι». Όταν ζητάω βοήθεια εγώ, ακούω ότι «δεν υπάρχουν άτομα».
Το κινητό δεν σταματά. Μηνύματα μετά το ωράριο, τηλεφωνήματα Σαββατοκύριακα, e-mail βράδυ. Αν απαντήσω, θεωρείται αυτονόητο. Αν δεν απαντήσω, θεωρείται αγένεια. Κάποια στιγμή σταματάς να ξεχωρίζεις δουλειά και ζωή. Η δουλειά τρώει τη ζωή και ζητά κι άλλο.
Στο γραφείο μιλάμε χαμηλόφωνα. Όχι γιατί υπάρχει ησυχία, αλλά γιατί υπάρχει φόβος. Φόβος μήπως ακουστείς να παραπονιέσαι. Φόβος μήπως θεωρηθείς «αρνητικός». Η κούραση δεν επιτρέπεται, η εξάντληση βαφτίζεται «έλλειψη επαγγελματισμού».
Μου λένε ότι «έξω είναι χειρότερα». Ότι «να λες ευχαριστώ που έχεις δουλειά». Σαν να είναι χάρη. Σαν να μην πουλάω χρόνο, σώμα και μυαλό κάθε μέρα. Σαν να μην πληρώνω την εργασία με πονοκεφάλους, αϋπνία και μια μόνιμη κόπωση που δεν φεύγει ούτε στις άδειες – όταν δίνονται.
Φεύγω αργά. Στο σύστημα φαίνεται ότι σχολάω στην ώρα μου. Στην πραγματικότητα, απλώς σταματάω να είμαι σωματικά παρών. Το μυαλό μου μένει εκεί. Σκέφτομαι αν έκανα λάθος, αν πρόλαβα, αν θα φταίω εγώ αύριο για κάτι που δεν εξαρτιόταν ποτέ από εμένα.
Και κάπου εκεί καταλαβαίνω την τρέλα: δεν είναι ότι δουλεύω πολύ. Είναι ότι δουλεύω χωρίς όρια, χωρίς φωνή και χωρίς προοπτική. Και το χειρότερο; Ότι μου έμαθαν να το θεωρώ κανονικό.
Τη σημερινή ιστορία εργασιακής τρέλας έστειλε στο Proson.gr ο αναγνώστης Α.Κ.
Τις νέες ιστορίες μπορείτε να τις βρίσκετε κάθε Δευτέρα στην αντίστοιχη στήλη: Ιστορίες εργασιακής τρέλας.
