Ένας Αμερικανός γιατρός μοιράστηκε όσα έχει καταγράψει μετά από δεκαετίες φροντίδας ασθενών σε τελικό στάδιο, περιγράφοντας τι βλέπουν και τι νιώθουν οι άνθρωποι λίγο πριν πεθάνουν. Οι μαρτυρίες του, που παρουσιάστηκαν σε συνέντευξή του στο podcast Next Level Soul, φέρνουν στο φως συγκλονιστικές εμπειρίες που, όπως λέει, συχνά χαρίζουν παρηγοριά.
Ο Δρ. Κρίστοφερ Κερ, από τη Νέα Υόρκη, έχει μελετήσει σχεδόν 1.000 περιπτώσεις ετοιμοθάνατων ασθενών στο Hospice and Palliative Care Buffalo. Μέσα από αυτές διαπίστωσε ότι τα οράματα που βιώνουν λίγο πριν το τέλος μπορούν να προσφέρουν ηρεμία και συμφιλίωση.
Σύμφωνα με τον ίδιο, «είναι συναρπαστικό» το γεγονός ότι οι ασθενείς συχνά βλέπουν όνειρα και οράσεις αγάπης, που τους γεμίζουν γαλήνη. Τα παιδιά, εξηγεί, βιώνουν το τέλος διαφορετικά από τους ενήλικες, καθώς δεν έχουν πολλές μνήμες να ανακαλέσουν και συχνά φαντάζονται παρηγορητικές εικόνες.
Οράματα συγχώρεσης και συμφιλίωσης
Ο Δρ. Κερ περιγράφει ότι ακόμη και άνθρωποι με δύσκολο παρελθόν μπορεί να βρουν μια τελευταία ευκαιρία να συμφιλιωθούν. Ενδεικτικό είναι το παράδειγμα ενός 40χρονου άνδρα που είχε περάσει μεγάλο μέρος της ζωής του στη φυλακή λόγω εθισμού στα ναρκωτικά και πέθαινε από καρκίνο.
Ο άνδρας έβλεπε εφιάλτες με πρόσωπα που είχε αδικήσει, γεγονός που τον γέμισε τύψεις. Οι εμπειρίες αυτές τον ώθησαν να βρει την κόρη του, να της ζητήσει συγγνώμη και να της εκφράσει την αγάπη του. Όπως περιγράφει ο γιατρός, μετά από αυτή τη συμφιλίωση πέθανε ήρεμος.
Όταν οι μνήμες πολέμου βρίσκουν λύτρωση
Μια άλλη ιστορία αφορά έναν βετεράνο της Απόβασης της Νορμανδίας, ο οποίος ζούσε μια ζωή με μετατραυματικό στρες. Όταν έφτασε στο τέλος, τον βασάνιζαν οι ίδιες σκληρές εικόνες: «Βίωνε τόσο τρομακτικές αναμνήσεις, έβλεπε διαμελισμένα σώματα, αίματα και άκουγε ουρλιαχτά, με αποτέλεσμα να μην μπορεί να ηρεμήσει», αφηγείται ο γιατρός.
Ο ίδιος εξηγεί ότι «δεν μπορείς να πεθάνεις αν δεν μπορείς να κοιμηθείς. Συχνά, ο θάνατος έρχεται μέσα στον ύπνο».
Κάποια στιγμή, ο άνδρας κατάφερε να κοιμηθεί. Όταν ξύπνησε, ο γιατρός τον ρώτησε τι είχε δει. «Είδα το καλύτερο όνειρο», του απάντησε. «Έζησα ξανά την πιο ευτυχισμένη μέρα της ζωής μου» – τη μέρα που πήρε τα χαρτιά της απόλυσης από τον στρατό.
«Είχε ένα πολύ όμορφο όνειρο, πιθανότατα στη Νορμανδία, όπου ένας στρατιώτης που δεν γνώριζε τον πλησίασε και του είπε: 'Όχι, θα έρθουμε να σε πάρουμε'», σημειώνει ο Δρ. Κερ. Μετά από αυτό, κοιμήθηκε ήρεμα και πέθανε. «Έκλεισε ο κύκλος του, ένιωσε ότι δεν είχε εγκαταλείψει τους συντρόφους του», συμπληρώνει.
«Μετατραυματική ανάπτυξη» στο τέλος της ζωής
Κατά τον γιατρό, το κοινό μοτίβο είναι η συμφιλίωση. Οι άνθρωποι, λίγο πριν το τέλος, φαίνεται να βρίσκουν τρόπο να δώσουν θετικό νόημα ακόμη και στις πιο οδυνηρές εμπειρίες τους. Αυτό το φαινόμενο το αποκαλεί «μετατραυματική ανάπτυξη».
Όσο για τα παιδιά, επειδή δεν έχουν βιώσει απώλειες, οι εμπειρίες τους παίρνουν διαφορετική μορφή: βλέπουν συχνά ζώα ή φανταστικούς κόσμους που τα κάνουν να νιώθουν ότι είναι αγαπητά και δεν είναι μόνα. «Τα παιδιά είναι δημιουργικά και έχουν πλούσια φαντασία, κάτι που τους επιτρέπει να βρίσκουν παρηγοριά μέσα από αυτή», τονίζει.
Χαρακτηριστική είναι η περίπτωση ενός κοριτσιού που, ενώ ήταν καθηλωμένο στο κρεβάτι του νοσοκομείου, έπλασε με τη φαντασία του έναν ολόκληρο μαγικό κόσμο γύρω του.
