Το Proson.gr παρουσιάζει τη νέα «ιστορία εργασιακής τρέλας» που περιλαμβάνεται στη νέα εβδομαδιαία στήλη της ιστοσελίδας και στην οποία οι συντάκτες αλλά και οι αναγνώστες μοιράζονται αυτό που περιγράφει ο τίτλος: Ιστορίες εργασιακής τρέλας!
Τα ονόματα των πρωταγωνιστών αλλά και των επιχειρήσεων / εταιρειών (όπου αναφέρονται) έχουν παραλλαχθεί για προφανείς λόγους, αλλά οι ιστορίες είναι... πέρα για πέρα αληθινές!
«Γιατί θέλετε άδεια μητρότητας; Οι γιαγιάδες δεν μπορούν να βοηθήσουν;»
«Η ερώτηση ήρθε ήσυχα, σχεδόν αθώα. Δεν είχε κακία· είχε αυτό το ύφος της γραφειοκρατικής λογικής που πιστεύει πως όλα λύνονται με μια καλή ανακατανομή πόρων.
Γιατί θέλετε άδεια μητρότητας; Οι γιαγιάδες δεν μπορούν να βοηθήσουν;
Για λίγα δευτερόλεπτα έμεινα ακίνητη. Όχι επειδή θύμωσα, αλλά επειδή προσπαθούσα να καταλάβω αν είχα ακούσει σωστά. Μόλις είχα φέρει στον κόσμο έναν άνθρωπο και, όπως φαίνεται, το πρόβλημα που έπρεπε να λύσουμε ήταν οργανωτικό. Ένα excel μακριά από την επίλυση.
Στο μυαλό μου άρχισε να σχηματίζεται η εικόνα των παππούδων-υπερηρώων. Ανθρώποι ακούραστοι, χωρίς πόνους στη μέση, χωρίς ραντεβού σε γιατρούς, χωρίς ανάγκη για ύπνο. Να ξυπνούν ανά δύο ώρες τη νύχτα, να αλλάζουν πάνες με χειρουργική ακρίβεια και το πρωί να είναι έτοιμοι να παραδώσουν ένα μωρό καθαρό, ταϊσμένο και συναισθηματικά ισορροπημένο. Εγώ, φυσικά, θα επέστρεφα στη δουλειά μου ανανεωμένη. Γιατί τίποτα δεν ξεκουράζει περισσότερο από έναν τοκετό.
Κανείς δεν φάνηκε να αναρωτιέται αν εγώ χρειάζομαι χρόνο για να αναρρώσω, να μάθω το σώμα μου από την αρχή, να αποκωδικοποιήσω το κλάμα ενός νεογέννητου ή απλώς να σταθώ λίγο ακίνητη και να συνειδητοποιήσω ότι η ζωή μου άλλαξε για πάντα. Αυτά δεν χωρούν σε πρόγραμμα. Δεν κοστολογούνται. Δεν μετριούνται σε ώρες παραγωγικότητας.
Η συζήτηση προχώρησε σαν να μην είχε ειπωθεί τίποτα παράλογο. Σαν να ήταν αυτονόητο ότι η μητρότητα είναι ένα μικρό εμπόδιο που μπορεί να παρακαμφθεί με καλή θέληση και οικογενειακή συνδρομή. Ότι η παρουσία της μητέρας είναι προαιρετική, ενώ η παρουσία στη δουλειά απαραίτητη.
Και κάπου εκεί κατάλαβα πως δεν ζητούσα άδεια. Ζητούσα αναγνώριση. Όχι για κάτι εξαιρετικό, αλλά για κάτι στοιχειώδες. Για τον χρόνο που χρειάζεται ένας άνθρωπος ώστε να γίνει μητέρα χωρίς να απολογείται γι’ αυτό.
Οι παππούδες μπορούν να βοηθήσουν, βεβαίως. Αλλά τη μητρότητα δεν τη δανείζεις. Και, όσο κι αν κάποιοι το πιστεύουν, δεν αντικαθίσταται. Δεν μπαίνει σε αναμονή. Δεν μεταφέρεται σε τρίτους.
Η άδεια μητρότητας δεν είναι προνόμιο. Είναι ανάγκη. Και αν αυτό χρειάζεται εξήγηση, τότε το πρόβλημα δεν είναι οι παππούδες. Είναι ο τρόπος που μετράμε τι αξίζει πραγματικά.».
Τη σημερινή ιστορία εργασιακής τρέλας έστειλε στο proson.gr η Μ.Φ.
Τις νέες ιστορίες μπορείτε να τις βρίσκετε κάθε Δευτέρα στην αντίστοιχη στήλη: Ιστορίες εργασιακής τρέλας
Μπορείτε αν θέλετε να μας στείλετε και εσείς στο e-mail: [email protected], ιστορίες εργασιακής τρέλας που έχετε βιώσει για να τις δημοσιεύσουμε!
